Willy DeVille, ooit een makker, beheerste de kunst van het zijn tot in de puntjes. Zijn leven was dan ook een kunstwerk. Jouw zus heeft nog een aantal prachtige portretten van hem geschoten als ik het mij goed herinner. Ze kwam dan voorrijden bij zijn hotel in een oude amerikaan, ik meen een Caprice Classic en wervelwindde door de ruimte.
Patricia heeft zelfs een of twee fotoboeken over hem gemaakt, geloof ik. Kijk maar eens op patriciasteur.com. Ze waren goede vrienden. En nog steeds is mijn lieve zus Patricia een wervelwind door de ruimte!
Iedereen draagt altijd bij aan mijn inspiratie. Alles wat ik lees, tegenkom en waar ik over praat met anderen. Zonder elkaar is er geen verhaal. Vanaf volgende week heb ik twee weken vrij en ga ik je laatste artikelen lezen. Die behoeven altijd honderd procent aandacht.
Zoals beloofd: dankbaar omdat het immens sterkend is, de menselijke creatieve geest die zich richt op waar die voor bedoeld is, en dan ontstaat die merkwaardige mengeling van scheppingsdrang die een soort onvrede in jezelf is maar tegelijk ook diepe vrede is. Ik denk dat de strijd dan gevoerd wordt waar die op z'n plek is, en onze breekbare tere sterke mooie ontroerende wereld respecteert.
Dus die snaar wordt bij mij geraakt, plus die van de dankbaarheid omdat ik zelf een kunstzinnige partner heb, dramatherapeut en inmiddels verdiept tot begenadigd systemisch healer. 21 jaar mee samen nu en never a dull moment. En bij mijzelf is mijn grote inspiratie dus mijn moeder. Van 1924, overleden in 2011 en eigenlijk nog altijd mee in contact. Begin jaren zestig waren haar drie kinderen er, waarvan ik de jongste, en gelukkig getrouwd met mijn interessante en lieve papa. En daar kwam haar grote ontwikkeling doordat ze leerde etsen. Tekenen had ze daarvoor al gedaan. In de jaren voor WO2 had ze op haar vijftiende stiekem tekenlessen genomen toen ze uit werken werd gestuurd om bij te dragen aan de studiekosten van mijn oom. Ze besefte dat het erop of eronder was en besloot dat liegen de enige optie was: dus had ze verbazend lange werktijden en bracht een verbazend laag loon mee naar huis omdat ze na haar werk tekenlessen had en die zelf betaalde. Ze werkte in een bakkerij in de Joodse buurt in Amsterdam en deed al gauw de boekhouding. Tijdens de oorlog vervalste ze distributiekaarten zodat de Joodse klandizie tenminste nog aan brood kon komen. Dit als karakterschets. In de 60er jaren werd haar emanicpatie opnieuw wakker en kwam de grafica tevoorschijn.
Ik was het kind waarmee de gesprekken over kunst plaatsvonden. Zij in haar atelier, ik uit school, met een glas thee, en het ging erover dat kunst geen illustratie was maar broodnodig. Materieel hadden we het goed zodat broodnodig meteen de juiste lading had,. "Kunst is groot, geweldig en verscrhikkelijk" is zo'n uitspraak van haar die me bijbleef.
Maar raakvlak twee in jouw bericht is iets waar ik eerder ook al eens op reageerde. De huiselijke kant. De kunst en het huishouden waren wel eens met elkaar in strijd. Maar die strijd was in haarzelf, en vereiste vooral enorme discipline. Want ze hield van een huis met een levendig gezin, kookte graag, zorgde voor schoonheid en zonnigheid. Van haar heb ik dus zo onnoemelijk veel gekregen, Liesbeth. Het leuke van ouder worden vind ik dat dat steeds meer glans krijgt. Als kind is het er gewoon en nam ik als vanzelfsprekend van haar aan dat zij mij 's ochtends voor school naar pianoles bracht en van daaruit me naar school managede. Zonder auto. Hoe ze dat voor elkaar kreeg weet ik eerlijk gezegd nog steeds niet echt.
Ook zij werkte met haar huishoudelijke hulp gelijk op, zoals ze dat zei, en was ze altijd erg dankbaar, niks mevrouwigs op een nuffige manier.
Later ben ik pas haar karakter gaan zien, en haar kracht. Ik heb haar in één van mijn boeken, mijn meest autobiografische, beschreven als een vrouw, die zóveel van mij hield dat ze er eigenlijk niet goed raad mee wist. Mijn papa was daarin directer. Bij haar was de liefde een soort veenbrand.
Ik vind het erg leuk om dit eens zo te delen.
Later heb ik ook pas het oog gekregen voor haar schoonheid. Mijn paps heeft enorm met haar geboft, maar dat wist hij ook wel.
Mijn partner en ik zijn op dit moment bezig met onze grote verhuizing, onze tweede emigratie. Wij laten een grote woonboerderij in Noord Duitsland op 1 februari achter en gaan op Kreta wonen. We zijn niet meer gebonden aan werk in Noord-Nederland en nemen onze vaardigheden mee naar Zuid- Europa. Een soort roep ergens vorig jaar, en wij hebben de ervaring dat dat tot iets leiden zal, ook al weten we op dit moment nog niet precies wat. Mijn schrijven gaat gewoon mee, er zullen zich bij mij wel weer muzikale dingen aandienen, ik heb veel koortjes gedirigeerd, en het kunnen bij mij ook vrouwencirkels worden. Mijn partner kijkt ernaar uit om systemisch werk in groepen te gaan doen, en heeft al bijzondere ontmoetingen op Kreta gehad.
Door Substack kom ik in aanraking met een aantal mensen die ik bijzonder inspirerend vind. Dat gebeurt bij mij gewoon doordat ik blij en energiek word van de bijdragen die zij plaatsen. Eerdaags wil ik op mijn publicatie een dankwoord plaatsen. Iedereen heeft op dit platform weer een ander groepje mensen om zich en ik heb dus het mijne, en ga die noemen aan mijn lezers. Brace for impact, jij zult daarin ook voorkomen.
De reactie van gisteren, die dus wegeraakte in cyberspace, was minder uitvoerig, dus dit was een reconstructie met uitbreiding. Heel hartelijke groet enne... fijn te weten dat je er bent. Nina
Nina, dank voor je uitgebreide reactie. "Scheppingsdrang die een soort onvrede in jezelf is, maar tegelijk ook diepe vrede". Die onvrede ontstaat zodra je je bewust wordt dat er iets gecreëerd moet worden en dat moment is ook een diepe vrede.
"Haar liefde was een soort veenbrand". Dat is mooi gezegd en ja moeders kunnen bijna alles en veelal zonder te klagen en uitstel.
Van Noord-Duitsland naar Kreta. Ik ben nooit in Griekenland geweest en wanneer ik beelden zie van het eiland doet het mij denken aan mijn Sicilië waar ik een aantal jaren in mijn kinderjaren heb mogen doorbrengen. Ook weet ik dat de bevolking te lijden heeft gehad in WOII. Stoer volk! En oh zo'n oud land. Jullie kennen het eiland neem ik aan en hat zal jullie passen. Ben benieuwd naar jullie verhuiservaringen. En "werk" is er altijd. Het ligt voor je voeten.
Ik hou van emigratie. Het lijkt een beweging naar buiten en eigenlijk is het tegelijkertijd een beweging naar binnen. In het volste vertrouwen met de ongeziene wereld meebewegen. We hebben niets onder controle al pretenderen we van wel. Dat vind ik altijd wel humoristisch.
Substack brengt mij ook veel. Het opent perspectieven en het is inspirerend om te lezen wat anderen op papier zetten om het leven te begrijpen. Voor mij opent het zelfs (zeker jou Katalyst) de mogelijkheid om fictie te schrijven. Dat deed ik heel vroeger en ben ooit plotseling gestopt door een gebeurtenis. Dus zo langzamerhand durf ik het misschien weer. Ook hierin ga ik mee op de stroom.
Dat is de kunst van het leven heb ik inmiddels begrepen - het meegaan op de stroom - en dat werd tijd ;-).
Dat wij elkaar tegenkomen hier is ook deel van de stroom. Heb het goed, beweeg mee, wees als bamboe en heb een soepele start.
Ja, dat is een mooie observatie. Wolf Vostell, je weet wel van het museum in Malpartida de Cáceres waar je die mooie foto van mij maakte, zei het zo: yo declaro la paz la mayor obra de arte. 1979. Oftewel: ik roep vrede uit tot het grootste kunstwerk. Vostell was een tijdgenoot van Richter.
Was weer een mooi stuk. Met veel plezier gelezen. Ik ben ook gek op de artikelen van Arthur van Amerongen en Bart Nijman. Jij was mij trouwens aanbevolen door Arthur van Amerongen! En wat de TV aangaat, zelf heb ik geen TV. Nieuws zie ik allemaal op mijn laptop. Ik bekijk wel samen met mijn Spaanse vriend 2 kennisquizen op zijn TV. Goed voor mijn Spaans. Af en toe zie ik dan voor of na de quiz het Spaanse nieuws voorbij komen, maar dat valt niet mee. Net zoiets als het nieuws op de Nederlandse TV.
Uitgebreide reactie geschreven, beginnend met "dank dank,dank", Liesbeth. Vervolgens glipt het berichtje weg. Grr. Misschien later weer een reconstructie. Ik vind het een heerlijke bijdrage , met diepgang en wil jou graag vertellen waarom. Daarbij zal mijn mam ( zaliger) verschijnen. in alle glorie.
Graag die reconstructie en over je mam. Ik hou van jouw verhalen. Dus vertel zodra je tijd hebt. Beijinho uit een ijskoud Portugal en de houtkachel brandt.
Willy DeVille, ooit een makker, beheerste de kunst van het zijn tot in de puntjes. Zijn leven was dan ook een kunstwerk. Jouw zus heeft nog een aantal prachtige portretten van hem geschoten als ik het mij goed herinner. Ze kwam dan voorrijden bij zijn hotel in een oude amerikaan, ik meen een Caprice Classic en wervelwindde door de ruimte.
Amsterdam was dat. Lang vervlogen tijden.
But did we Rock & Roll!
Patricia heeft zelfs een of twee fotoboeken over hem gemaakt, geloof ik. Kijk maar eens op patriciasteur.com. Ze waren goede vrienden. En nog steeds is mijn lieve zus Patricia een wervelwind door de ruimte!
Mooi!!🙏🏽🙏🏽
Dank je wel Eva. Heb een mooi nieuw jaar.
Dank je, voor jou ook Liesbeth!💫
Dank je wel, Liesbeth!
Iedereen draagt altijd bij aan mijn inspiratie. Alles wat ik lees, tegenkom en waar ik over praat met anderen. Zonder elkaar is er geen verhaal. Vanaf volgende week heb ik twee weken vrij en ga ik je laatste artikelen lezen. Die behoeven altijd honderd procent aandacht.
Zoals beloofd: dankbaar omdat het immens sterkend is, de menselijke creatieve geest die zich richt op waar die voor bedoeld is, en dan ontstaat die merkwaardige mengeling van scheppingsdrang die een soort onvrede in jezelf is maar tegelijk ook diepe vrede is. Ik denk dat de strijd dan gevoerd wordt waar die op z'n plek is, en onze breekbare tere sterke mooie ontroerende wereld respecteert.
Dus die snaar wordt bij mij geraakt, plus die van de dankbaarheid omdat ik zelf een kunstzinnige partner heb, dramatherapeut en inmiddels verdiept tot begenadigd systemisch healer. 21 jaar mee samen nu en never a dull moment. En bij mijzelf is mijn grote inspiratie dus mijn moeder. Van 1924, overleden in 2011 en eigenlijk nog altijd mee in contact. Begin jaren zestig waren haar drie kinderen er, waarvan ik de jongste, en gelukkig getrouwd met mijn interessante en lieve papa. En daar kwam haar grote ontwikkeling doordat ze leerde etsen. Tekenen had ze daarvoor al gedaan. In de jaren voor WO2 had ze op haar vijftiende stiekem tekenlessen genomen toen ze uit werken werd gestuurd om bij te dragen aan de studiekosten van mijn oom. Ze besefte dat het erop of eronder was en besloot dat liegen de enige optie was: dus had ze verbazend lange werktijden en bracht een verbazend laag loon mee naar huis omdat ze na haar werk tekenlessen had en die zelf betaalde. Ze werkte in een bakkerij in de Joodse buurt in Amsterdam en deed al gauw de boekhouding. Tijdens de oorlog vervalste ze distributiekaarten zodat de Joodse klandizie tenminste nog aan brood kon komen. Dit als karakterschets. In de 60er jaren werd haar emanicpatie opnieuw wakker en kwam de grafica tevoorschijn.
Ik was het kind waarmee de gesprekken over kunst plaatsvonden. Zij in haar atelier, ik uit school, met een glas thee, en het ging erover dat kunst geen illustratie was maar broodnodig. Materieel hadden we het goed zodat broodnodig meteen de juiste lading had,. "Kunst is groot, geweldig en verscrhikkelijk" is zo'n uitspraak van haar die me bijbleef.
Maar raakvlak twee in jouw bericht is iets waar ik eerder ook al eens op reageerde. De huiselijke kant. De kunst en het huishouden waren wel eens met elkaar in strijd. Maar die strijd was in haarzelf, en vereiste vooral enorme discipline. Want ze hield van een huis met een levendig gezin, kookte graag, zorgde voor schoonheid en zonnigheid. Van haar heb ik dus zo onnoemelijk veel gekregen, Liesbeth. Het leuke van ouder worden vind ik dat dat steeds meer glans krijgt. Als kind is het er gewoon en nam ik als vanzelfsprekend van haar aan dat zij mij 's ochtends voor school naar pianoles bracht en van daaruit me naar school managede. Zonder auto. Hoe ze dat voor elkaar kreeg weet ik eerlijk gezegd nog steeds niet echt.
Ook zij werkte met haar huishoudelijke hulp gelijk op, zoals ze dat zei, en was ze altijd erg dankbaar, niks mevrouwigs op een nuffige manier.
Later ben ik pas haar karakter gaan zien, en haar kracht. Ik heb haar in één van mijn boeken, mijn meest autobiografische, beschreven als een vrouw, die zóveel van mij hield dat ze er eigenlijk niet goed raad mee wist. Mijn papa was daarin directer. Bij haar was de liefde een soort veenbrand.
Ik vind het erg leuk om dit eens zo te delen.
Later heb ik ook pas het oog gekregen voor haar schoonheid. Mijn paps heeft enorm met haar geboft, maar dat wist hij ook wel.
Mijn partner en ik zijn op dit moment bezig met onze grote verhuizing, onze tweede emigratie. Wij laten een grote woonboerderij in Noord Duitsland op 1 februari achter en gaan op Kreta wonen. We zijn niet meer gebonden aan werk in Noord-Nederland en nemen onze vaardigheden mee naar Zuid- Europa. Een soort roep ergens vorig jaar, en wij hebben de ervaring dat dat tot iets leiden zal, ook al weten we op dit moment nog niet precies wat. Mijn schrijven gaat gewoon mee, er zullen zich bij mij wel weer muzikale dingen aandienen, ik heb veel koortjes gedirigeerd, en het kunnen bij mij ook vrouwencirkels worden. Mijn partner kijkt ernaar uit om systemisch werk in groepen te gaan doen, en heeft al bijzondere ontmoetingen op Kreta gehad.
Door Substack kom ik in aanraking met een aantal mensen die ik bijzonder inspirerend vind. Dat gebeurt bij mij gewoon doordat ik blij en energiek word van de bijdragen die zij plaatsen. Eerdaags wil ik op mijn publicatie een dankwoord plaatsen. Iedereen heeft op dit platform weer een ander groepje mensen om zich en ik heb dus het mijne, en ga die noemen aan mijn lezers. Brace for impact, jij zult daarin ook voorkomen.
De reactie van gisteren, die dus wegeraakte in cyberspace, was minder uitvoerig, dus dit was een reconstructie met uitbreiding. Heel hartelijke groet enne... fijn te weten dat je er bent. Nina
Nina, dank voor je uitgebreide reactie. "Scheppingsdrang die een soort onvrede in jezelf is, maar tegelijk ook diepe vrede". Die onvrede ontstaat zodra je je bewust wordt dat er iets gecreëerd moet worden en dat moment is ook een diepe vrede.
"Haar liefde was een soort veenbrand". Dat is mooi gezegd en ja moeders kunnen bijna alles en veelal zonder te klagen en uitstel.
Van Noord-Duitsland naar Kreta. Ik ben nooit in Griekenland geweest en wanneer ik beelden zie van het eiland doet het mij denken aan mijn Sicilië waar ik een aantal jaren in mijn kinderjaren heb mogen doorbrengen. Ook weet ik dat de bevolking te lijden heeft gehad in WOII. Stoer volk! En oh zo'n oud land. Jullie kennen het eiland neem ik aan en hat zal jullie passen. Ben benieuwd naar jullie verhuiservaringen. En "werk" is er altijd. Het ligt voor je voeten.
Ik hou van emigratie. Het lijkt een beweging naar buiten en eigenlijk is het tegelijkertijd een beweging naar binnen. In het volste vertrouwen met de ongeziene wereld meebewegen. We hebben niets onder controle al pretenderen we van wel. Dat vind ik altijd wel humoristisch.
Substack brengt mij ook veel. Het opent perspectieven en het is inspirerend om te lezen wat anderen op papier zetten om het leven te begrijpen. Voor mij opent het zelfs (zeker jou Katalyst) de mogelijkheid om fictie te schrijven. Dat deed ik heel vroeger en ben ooit plotseling gestopt door een gebeurtenis. Dus zo langzamerhand durf ik het misschien weer. Ook hierin ga ik mee op de stroom.
Dat is de kunst van het leven heb ik inmiddels begrepen - het meegaan op de stroom - en dat werd tijd ;-).
Dat wij elkaar tegenkomen hier is ook deel van de stroom. Heb het goed, beweeg mee, wees als bamboe en heb een soepele start.
Groet van uit de Portugese bergen.
"Art is the highest form of hope"
Gerhard Richter
Ja, dat is een mooie observatie. Wolf Vostell, je weet wel van het museum in Malpartida de Cáceres waar je die mooie foto van mij maakte, zei het zo: yo declaro la paz la mayor obra de arte. 1979. Oftewel: ik roep vrede uit tot het grootste kunstwerk. Vostell was een tijdgenoot van Richter.
Was weer een mooi stuk. Met veel plezier gelezen. Ik ben ook gek op de artikelen van Arthur van Amerongen en Bart Nijman. Jij was mij trouwens aanbevolen door Arthur van Amerongen! En wat de TV aangaat, zelf heb ik geen TV. Nieuws zie ik allemaal op mijn laptop. Ik bekijk wel samen met mijn Spaanse vriend 2 kennisquizen op zijn TV. Goed voor mijn Spaans. Af en toe zie ik dan voor of na de quiz het Spaanse nieuws voorbij komen, maar dat valt niet mee. Net zoiets als het nieuws op de Nederlandse TV.
Zo. En nu ga ik voor la comida ketjap kip maken. Lekker recept van Eetspiratie. Kan ik je aanraden. https://www.eetspiratie.nl/kip-ketjap/
Dank voor je reactie en het recept. Ga ik zondag maken. Leuke site ook Eetspiratie. Indo's en Portugezen, altijd recepten uitwisselen. 👌😀🍚🍜🌶️🌶️
Uitgebreide reactie geschreven, beginnend met "dank dank,dank", Liesbeth. Vervolgens glipt het berichtje weg. Grr. Misschien later weer een reconstructie. Ik vind het een heerlijke bijdrage , met diepgang en wil jou graag vertellen waarom. Daarbij zal mijn mam ( zaliger) verschijnen. in alle glorie.
Voor nu hartelijke groet van Nina
Graag die reconstructie en over je mam. Ik hou van jouw verhalen. Dus vertel zodra je tijd hebt. Beijinho uit een ijskoud Portugal en de houtkachel brandt.