Het mooie van de herfst is dat het je doet terugkeren in jezelf, net als de natuur dat doet. Of je het nou wilt of niet.
De #WoW is:
Herfst: het woord herfst is afgeleid van het Oudnederlandse heruist ([ɦɛrvɪst]), dat uiteindelijk uit het gereconstrueerde Proto-Germaanse *harbusta is ontstaan. Daarmee is het Engelse woord harvest (“oogst”) een cognaat. 1) periode na de zomer en voor de winter
Daarom weet ik dat wij mensen de natuur zijn. We zijn dat simpele feit vergeten, per ongeluk of met opzet. Ik weet het niet. In ieder geval zie je aan hoe de mensheid met de natuur omgaat dat ze denkt superieur te zijn en denkt het beter te weten. Want ja, wij mensen kunnen nadenken en zijn intelligent en wij mensen kunnen geld verdienen en consumeren en zijn altijd bezig met de groei van de economie tot in het oneindige en de aarde is het middel om die groei gestand te doen. Of het nu goed is voor de aarde of niet. Trouwens, wat weet die aarde nou helemaal?
Hoogmoed komt altijd ten val. Vroeger of later.
Ik schreef in augustus 2024 al eens over de werking van de seizoenen en dat we in de herfst de reis maken van buiten naar binnen:
Van buiten naar binnen
In deze periode als de natuur om ons heen slaapt wordt de atmosfeer steeds dichter en zwaarder waardoor ons bewustzijn dat altijd op zoek is naar licht zich genoodzaakt voelt naar binnen te keren om daar alles op orde te brengen. Want nu is er licht dat tot in alle schaduwrijke hoeken van ons onderbewustzijn reikt.
Het complete verhaal over de reis door de seizoenen kun je hier teruglezen.
Tijdens mijn jaren in Nederland, vanaf de middelbare school, was de herfst altijd verbonden aan stormen en regen en de dagelijkse fietstocht naar en van school van zo’n 45 minuten door dat onstuimige weer waarbij altijd iemand van het groepje waarmee ik fietste van haar fiets werd geblazen op de Houtrustbrug (Den Haag). Ook draaide op zulke dagen de wind meestal. Dan had ik in de ochtend wind tegen en terug naar huis ook. Geloof het of niet dat overkwam ook Alice in Noord-Holland. Lees dat verhaal maar eens op Alice’s Wonderland.
Mijn zus Patricia en ik mochten pas met de bus vanaf windkracht 11 (zeg maar 100 km/u) en als we een keer per jaar geluk hadden, bracht onze vader ons naar school.
Sinds jaren woon ik in de seizoenen in plaats van tussen de huizen. Waar ik ook kijk - uit een raam of als ik buiten ben - alles is natuur. Het is onmogelijk om de seizoenen niet op te merken. En hoe langer ik hier woon, hoe meer de natuur in mij gaat zitten. Ik dans of fluister nog niet met bomen en het scheelt niet veel ;-).
Hoewel het hier ook kan stormen en hozen dat het een lieve lust is, voert de blauwe lucht over het algemeen de boventoon. En dat is mooi in deze tijd dat de olijven worden geplukt. De hele dag buiten en aan de slag in de olijfboomgaard waar de vogels fluiten en vanuit de verte worden we begeleid door de geluiden van landbouwwerktuigen als tractoren en ploegen. Dat zijn mooie dagen. Dagen waarin de sinaasappels en mandarijnen steeds meer oranje kleuren, de bladeren van de wijnstokken hun herfsttooi aannemen, de verse spinazie, aubergines, prei en andere gezondheid van het land komen en het dorp gonst met de vraag: wanneer ga jij plukken?
In de avonden brandt de houtkachel en voelt het behaaglijk om naar binnen te keren waar het licht altijd brandt. Maar niet nadat we heerlijk een melanzane (aubergine) parmigiani (dit is een goed recept) hebben gegeten met een eerlijke Alentejaanse rode wijn erbij.
#WoW betekent Write on Wednesday. Iedere woensdag op X/Twitter verzint @karinwinters of Irene de @verwondervrouw - deelnemers van de #WoW - een woord waar je over kunt schrijven (bloggen, vloggen of ploggen). Niets moet, alles mag. Je kunt op ieder moment instappen, dus voel je vrij mee te doen.
"Het is onmogelijk om de seizoenen niet op te merken. En hoe langer ik hier woon, hoe meer de natuur in mij gaat zitten."
Hoe je je thuis beschrijft stel ik me het voor als een fijne plek met vriendelijke dorpsgenoten ("wanneer ga jij plukken?"), die niet al te dichtbij je wonen.
En ja, die Hollandse wind... Een feest (mwah) van herkenning. Ik heb idd ook een keer een fietser, vermoed brugklasser, met een tas groter dan hijzelf op een fiets 'op de groei', omver geblazen zien worden. Arme jongen! Lopen was een goed alternatief.