Al draagt een aap een gouden ring …
En zo had mijn Indische moeder nog meer onschuldige tussen-neus-en-lippen-door opmerkingen
Goud staat al eeuwenlang symbool voor zijn unieke eigenschappen en betekenis in diverse spirituele tradities over de hele wereld. Van oude beschavingen tot moderne spirituele praktijken, goud vertegenwoordigt een diepe symboliek en staat centraal in veel van onze spirituele concepten. Het heeft een mystieke aantrekkingskracht en wordt vaak geassocieerd met licht, zuiverheid en goddelijke energie.
https://spirituelebetekenis.com/wat-is-de-spirituele-betekenis-van-goud/
Een mooie uitleg voor dat prachtige metaal. Toch kan ik je vertellen dat het woord goud voor mij heel andere implicaties had.
Mijn Indische moeder had een ongekend talent voor het relativeren van gedrag. Met twee dochters om groot te brengen vond ze het regelmatig nodig om ons terug te fluiten. In mijn beleving werd ik vooral teruggefloten want mijn haantje de voorste gedrag - ik was de jongste - moest worden ingeperkt. Iedere keer als ik mezelf stond te bekijken in de spiegel bijvoorbeeld of mijn nieuwe gouden kettinkje bewonderde of gewoon blij was met mezelf, zong ze luchtigjes op een eigen gemaakte melodie:
Al draagt een aap een gouden ring het is en blijft een lelijk ding.
En zo had zo nog meer onschuldige tussen-neus-en-lippen-door opmerkingen. Ik was een behoorlijk serieus kind vermoed ik want blijkbaar geloofde ik alles wat ze zei. Tegen de tijd dat ik veertien was, had ik niet echt het idee dat ik mocht bestaan. Dat zoiets als zelf keuzes maken en plezier najagen niet echt de bedoeling waren. Het besef dat ik wel iemand was drong pas tot me door toen ik veertig was. Notabene in Indonesië, het land van mijn moeder.
Ik was op een werktrip en bracht een weekend vrij door op het eiland Samosir in het Tobameer op Sumatra. Na een lange wandeling langs het meer nam ik aan het eind van de middag een duik in het koele water. Ik zwom in bijna meditatieve staat langzaam naar het duikplatform. Ik klom uit het water het platform op. Er was niemand, ook niet in de verte op het land. De zon was een bal van goud en stond op het punt onder te gaan. Terwijl ik daar op het platform stond en om me heen keek naar de omringende bergen en die prachtige ondergaande zon, ging er ineens een siddering door me heen. Alles stond stil en werd stil. Het leek alsof ik geen grenzen meer had en deel was van alles, van het hele universum. Ik weet niet hoe lang het duurde, maar toen ik weer wist waar ik stond, wist ik ook wie ik was. Ik moest hardop lachen. Vrij. Dat voelde ik en toen de zon bijna weg was wist ik dat ik meteen terug moest zwemmen wilde ik terug zijn voordat de duisternis in zou vallen. Later zat ik in mijn sarong op het platje van mijn hut met een gin-tonic in de hand en ik wist dat mijn leven nooit meer hetzelfde zou zijn.
#WoW betekent Write on Wednesday of Word of Week. Iedere woensdag verzint Karin of Irene een woord waar je over kunt schrijven (bloggen, vloggen of ploggen). Niets moet, alles mag. Je kunt op ieder moment instappen.
Wat een bijzonder moment Liesbeth! Alsof je (opnieuw, of voor het eerst?) gedoopt werd. Al komt deze gedachte waarschijnlijk omdat ik, lang gelee, besprenkeld ben met het gewijde water in de katholieke kerk.
Kreeg je ook klappen als je iets 'misdaan' had? Dat herinner ik me van vroeger als ik bij mijn Indische vriend thuis kwam. Hij had een strenge vader die hem met een hondenriem sloeg (niet altijd hoor!). De moeder noemde haar zoon een 'engeltje van goud'. Dus zij troostte de jongen. Maar de oma, die ook inwoonde was een zéér strenge dame en voedde in feite haar kleinzoon op. Hij moest ruggegraat tonen zei ze. En het woord 'educatie' lag in haar mond bestorven. Die oma boezemde mij echt angst in. Dan kwam ook zeer regelmatig tante Kuching op bezoek en die deed dan ook een duit in het zakje om mijn vriend op het rechte spoor te houden. Mijn vriend is er verder niet minder om geworden hoor. Hij woont in Scheveningen. Ik in Fuerrteventura, maar we houden via email minstens 3 x in de week contact met elkaar en halen heel vaak herinneringen op aan vroeger.