Heel heel lang geleden toen Parijs nog een feestje was om te bezoeken, raakte ik verzeild in de Zoo du Jardin des Plantes in het Bois de Vincennes. Het heet nu Parc Zoologique de Paris. Dat kwam door Loppo. Ik was op bezoek met mijn twee kinderen, toen vijf en zeven jaar, bij vriendin Marion en haar vriend en hij had dit bedacht. Leuk voor de jongens en voor mij want hij wist dat ik in wereldsteden graag de dierentuin bezocht. Dat was vaste prik. Misschien een beetje vreemde gewoonte en ik vond het bijdragen aan mijn kennis over de inwoners van het land want hoe goed zorgen ze voor hun dieren en hoe mooi zijn de gebouwen in de dierentuin. Die oude dierentuinen hadden van die mooie onderkomens voor de apen en reptielen, insecten en ja ook voor de spinnen.
Zoals de meeste mensen gaat ook mijn vlucht- en vechtsysteem aan als ik een spin zie. Het is een oerangst die de mens heeft, net als voor slangen. Ik verstijf als ik er eentje tegenkom. Tegenwoordig valt het wel mee, want alles went. Ik woon al jaren in de campo en daar trekken slangen en spinnen zich niets aan van mijn territorium wat ik zelf heb uitgezet. Mijn Portugese hulp wordt altijd woest als ze er eentje in huis ontdekt en vermoordt de indringer hardhandig en instant. Dat doe ik dan weer niet. Ik vang de spin onder een glas, schuif er een een briefkaart onder en breng hem naar zijn eigen territorium. Want een spin mag je niet doden volgens oud Indisch bijgeloof. Ik voel wel die oerangst en hou mezelf in de hand want hoe stom is het dat je niet gewoon een spin kunt vangen.
In de klamme hitte van het reptielenhuis zat een man in een rolstoel te tekenen. Ik ging er naartoe en zag dat hij de vogelspin waar tegenover hij zat, op papier aan het vereeuwigen was. Hij had talent. Oog in oog met de vogelspin gingen mijn nekharen recht overeind staan. De man was rustig alsof hij in meditatie was. Ondanks de angst die bezit van mij nam, won mijn nieuwsgierigheid het want waarom doet iemand zoiets? Aan iedere hand had ik een zoon en ik geloof dat ik hard geknepen heb. De man begroette ons uiterst vriendelijk. Ik vroeg hem wat zijn fascinatie was met insecten. Nee, hij had geen fascinatie voor insecten en wel voor de vogelspin. Ik keek hem vragend aan. Hij glimlachte waarbij een mondhoek naar beneden bleef hangen, legde zijn potlood neer en begon te vertellen dat hij als bioloog onderzoek deed naar de vogelspin. Jarenlang. Totdat hij door eentje werd gebeten. Daaraan hield hij een verlamming over, ook in zijn gezicht. Werken in zijn veld zoals hij dat graag wilde, kon toen niet meer dus koos hij voor deze een na beste werkplek in de wereld waar hij dagelijks een portret maakte van de vogelspin. Volgens hem de mooiste spinnensoort ter wereld.
Ik vertaalde voor de jongens. Ze zeiden niets en keken van de man naar de tekening naar de spin en weer naar de man. Ik ook. Mijn haren stonden nog steeds overeind en dat vertelde ik hem. Weer verscheen zijn halve, weemoedige glimlach.
Hij keek me aan en zei dat het goed is om waakzaam te zijn. Niet alleen voor spinnen, maar vooral voor mensen. Die laatste zin sprak hij langzaam uit, keek me aan of het wel tot me was doorgedrongen, pakte zijn potlood weer op en tekende in alle rust verder.
#WoW betekent Write on Wednesday of Word of Week. Iedere woensdag verzint een van de deelnemers, Karin, of ik een woord waar je over kunt schrijven (bloggen, vloggen of ploggen). Niets moet, alles mag. Je kunt op ieder moment instappen.
Mijn websites liesbethsteur.com en yogastudiomarvao.com zijn niet meer in de lucht. Vergeet dus niet je hier bij mijn Nederlandse Substack pagina in te schrijven. (Ik heb ook een Engelse en een Portugese Substack pagina). Je hoeft niet te betalen en dat mag natuurlijk wel, want schrijven is ook werk. Door je in te schrijven blijf je altijd op de hoogte van nieuwe artikelen, blogs, overpeinzingen, gebeurtenissen en van mijn leven in Portugal in het algemeen.
En je mag dat wat ik schrijf altijd delen met anderen van wie je denkt dat ze het op prijs stellen om te lezen.
Goed verhaal!!