Ineens, ik denk vijftien jaar geleden of zo, was het mode in Nederland om te vertellen over je guilty pleasure, over waar je met een licht schuldgevoel van geniet. Natuurlijk was ook dat begrip overgewaaid uit Amerika, via influencers op de socials. Altijd goed voor een hilarische conversatie tussen vrienden of met onbekenden op recepties bij gebrek aan een gezamenlijk onderwerp want een schuldgevoel heeft iedereen over van alles en zelfspot is een deugdzaam middel om jezelf te relativeren door je heimelijke geneugten te openbaren.
Er zijn veel dingen waar ik niets van begrijp. En dit is zo’n ding.
De #WoW is: guilty pleasure
AI woordenboek CHATGPT (2023)
BETEKENIS & DEFINITIE
Een guilty pleasure is een activiteit, voorkeur of gewoonte die men als een beetje beschamend beschouwt.
Dit kan bijvoorbeeld een muziekgroep zijn waar men naar luistert, een televisieshow waar men van houdt, een soort voedsel dat men eet, of een activiteit die men graag doet, maar die men niet openlijk met anderen deelt of waar men zich voor schaamt.
De term wordt vaak gebruikt om te verwijzen naar populaire cultuur die niet als "hoogwaardig" wordt beschouwd, zoals reality-tv-shows, "cheesy" romantische komedies, of kitscherige muziek uit de jaren '80 en '90. Mensen kunnen zich er schuldig over voelen omdat ze het gevoel hebben dat ze hun smaak of persoonlijkheid compromitteren door toe te geven aan deze activiteit of voorkeur.
Als ik na een feestje, etentje, gezellige avond de film terugdraai, als al die gesprekken of het gepraat in de ruimte samengaand met drank en hilariteit weer langskomen dan rijzen er altijd wat vragen. Over mezelf, waarom ik iets zei of niet zei. Over een ander, over onbewuste of bewuste beweegredenen. En over waarom we zo vreselijk gelachen hebben. Mooie avonden. Totdat iemand begint over zijn guilty pleasure. Dat heeft op mij een ander effect dan op de meesten. Lijkt het. Wat er bij mij gebeurt is dit: iemand vertelt en dan voel ik alleen het drama van iemand die met schuldgevoelens leeft. Want heb je dat in het klein, zoals met een guilty pleasure, dan heb je dat ook in het groot. Het een kan niet zonder het ander.
Goed, je leest dit en zegt hardop: “Liesbeth kan het even. Denk toch niet altijd zo diep na over de dingen. Het gaat alleen om een liedje waar iemand graag naar luistert en dat eigenlijk niet kan zoals een paard in de gang. Het past namelijk niet in de lijn der verwachtingen en dat kan hilarisch zijn. Jij eet toch ook kersenbonbons terwijl je een yogajuf bent!”
Kijk, daar breekt mijn klomp. Want hoezo zou iemand die les geeft in bewustwording van lichaam, geest en emoties geen kersenbonbons mogen eten? Leg me dat nou eens uit? Wie heeft er nou verwachtingspatronen? Wie heeft alles en iedereen in een hokje zitten? We leven in de eenentwintigste eeuw en nog nooit zijn er zoveel hokjes geweest voor van alles. We hebben ineens zelfs allerlei soorten mensen.
Ik begrijp echt wel hoe het werkt in het leven en wat algemene humor is en toch vind ik het pijnlijk te horen dat iemand niet gewoon kan zeggen: ik vind dat te leuke muziek. Punt. Nee, het wordt spannend gemaakt met een heimelijke glimlach, roze wangen en neergeslagen ogen. Zo knap om zo open te zijn over jezelf en het resultaat is dat iedereen ook nog met jou lacht. Nog mooier is dat de meesten het begrijpen en met hun eigen heimelijke genoegen op tafel komen. Saamhorigheid is het resultaat.
Misschien is dat wel wat de mensen drijft om zich zomaar (ook tegenover vreemden) bloot te geven: uitkomen bij saamhorigheid die in onze samenleving aan het verdwijnen is hoewel het essentieel is voor een menswaardig bestaan.
Ik heb naar mijn weten geen guilty pleasure en daar voel ik me helemaal niet schuldig over. Ook niet een heel klein beetje. Ik heb het er uitgebreid over gehad met mijn huisgenoten. Ze noemden van alles op van detectiveseries kijken of vlees eten (zelfs dat laatste valt daar blijkbaar onder).
Misschien is het zo dat anderen voor je bepalen of het in de categorie guilty pleasure valt? Daar ga ik nog eens over contempleren en geloof me, na een lang leven hard werken (ook aan mezelf) heb ik nauwelijks nog schuldgevoelens over grote gebeurtenissen dus zijn er ook geen heimelijke geneugten meer. Heerlijk. Het maakt me weinig uit of anderen mijn gedrag afkeuren of goedkeuren. Wat me wel uitmaakt is het werken aan saamhorigheid, vriendschap misschien wel. Daar hou ik van en als het openbaren van guilty pleasures daarbij helpt is de wereldvrede weer een stapje dichterbij.
Trouwens, de Fransen spreken van een petit plaisir. Hoe mooi is dat! Geen schuldgevoel. Gewoon: plezier.
#WoW betekent Write on Wednesday. Iedere woensdag op X/Twitter verzint @karinwinters of Irene de @verwondervrouw - deelnemers van de #WoW - een woord waar je over kunt schrijven (bloggen, vloggen of ploggen). Niets moet, alles mag. Je kunt op ieder moment instappen, dus voel je vrij mee te doen.
Zo zijn we met z'n allen in de valkuil van de schaamte gegleden. Die Fransen zeggen het inderdaad mooi, een "pleziertje".
Dank voor het delen, Liesbeth, het heeft mij ook weer even aan het denken gezet. Gelukkig kan ik zeggen dat de tijd dat ik mijn verzameling Stephen King boeken een guilty pleasure noemde, achter me ligt.