Vannacht stormde het hier dat het een lieve lust was. Het staartje van een veel grotere storm boven de Atlantische kust van Portugal passeerde langs de centraal gelegen binnenlanden. Het is een shake out onder de olijfbomen waarin nu alleen nog de beste olijven hangen. De rest ligt op de aarde.
De inspectie over het terrein na zo’n nacht levert ook verrassingen op. Het dak van de garage klapperde en zit nu weer vast dankzij mijn handige man. Beter direct herstellen dan wachten tot een volgende storm. Het bovenste deel van een muurtje waartegen een trompetklimmer groeit is door de druk van plant en wind afgebroken. Een dakpaneel uit de kas ligt in het struweel en nog zo wat van die dingen. Ons woonhuis is massief, van dik graniet en een stevig dak. Een echt ouderwets huis met een schoorsteen en een houtkachel. Dat is voor mij de plek om te cocoonen, de #WoW van deze week.
#WoW:
Cocoonen: zich inpoppen, huismussen
Zeker als het poeiert en giet buiten. Dat vind ik een heerlijk moment om te chillen op de bank met thee en iets lekkers en dan naar buiten te kijken naar de woest bewegende bomen die alles weerstaan en tussendoor een boek te lezen of naar de tv te kijken, naar een kookprogramma ter inspiratie of gewoon mijn ogen te sluiten.
Dat is het fysieke cocoonen. Er is ook nog een andere cocon die we zelf dagelijks spinnen en waar je eigenlijk uit moet kruipen wil je lekker fysiek op de bank kunnen cocoonen, in vrede met jezelf. Lees maar:
We spinnen dagelijks aan deze cocon, vanaf onze geboorte, jaren achtereen en voelen ons daar veilig. Het spinsel is gemaakt van al onze eigen aannames, geloof, waarheden van ouders en opvoeders en leraren. De cocon is onze wereld. Met onze ogen open kijken we naar de wand van de cocon en die reflecteert als een spiegel alles wat we denken dat waar is.
Het is schone schijn.
Het is schijnveiligheid.
Het is de cocon van het grote lijden. Wanneer we eerlijk zijn naar onszelf, kunnen we niet anders dan toegeven dat het leven in die cocon eigenlijk niet veilig is.
We leven in tijden van onrust. Veel mensen zijn bang, ja zelfs zo bang dat ze het niet meer kunnen voelen. Hoe kan dat als we zelf een eigen veilige haven hebben gecreëerd?
De cocon is gemaakt van illusies. De bouwstenen zijn onze eigen verzinsels die onze angsten moeten bezweren. Zoals rituelen de toorn van de goden zouden kunnen sussen.
In mijn yogalessen vraag ik regelmatig of je je ogen wilt sluiten. Met een reden.
Wanneer we onze ogen sluiten, zien we de muur van de cocon niet meer. We kunnen ons dan bewust worden van ons lichaam. Ik noem dat naar binnen kijken. Voel de vorm van je lijf en ga dan verder naar binnen. Daar, diep van binnen zit je hartcentrum. Ga daar naar binnen en verblijf daar een tijdje. Dat is de enige plek waar we de waarheid kunnen vinden want dat hartcentrum staat in rechtstreeks contact met iets buiten de cocon. Dat iets kunnen we niet zien of aanraken en wel ervaren zodra we stil zijn.
Vanuit die stilte plek kunnen we beginnen onszelf te begrijpen en dan onszelf te herkennen voor wie we als mensen echt zijn en het logische gevolg is dat we ook onze medemens kunnen zien voor wie hij of zij is.
We zitten in een proces van grote wereldwijde veranderingen, het lijkt alsof de aarde, dat wat ze niet meer nodig heeft, van zich afschudt. In deze turbulente tijden is er maar één vaste rots die waarlijke houvast biedt en die zit in ons. Wanneer we die ontdekken en ons daarmee verbinden, smelt die illusionaire wereld met zijn angsten en onrust vanzelf weg. De draden van onze cocon lossen op. De wand die ons ego reflecteerde is weg en de lichtheid van het leven verschenen.
We zijn dan als vlinders die gebruik maken van de natuurlijke stroming die ons eindeloos voedt. Dan is cocoonen op de bank een groot feest. Dus sluit af en toe je ogen, zit stil en luister naar binnen.
#WoW betekent Write on Wednesday of Word of Week. Iedere woensdag op X/Twitter verzint een van de deelnemers, Karin of Irene een woord waar je over kunt schrijven (bloggen, vloggen of ploggen). Niets moet, alles mag. Je kunt op ieder moment instappen.
"Poeiert"?