#WoW | Bron

over praatjesmakers en dikdoeners

Kunstenares Sharon van den Berg©️ uit haar indrukwekkende boek Badgasten 

(ENGLISH)

Het woord van deze week (#WoW) is: bron. Je weet toch hoe dat werkt? Een groepje twitteraars ontvangt iedere week een woord om over te contempleren, schrijven en wat al niet. Als je wilt, kun je gewoon meedoen. Klik maar op deze link X/Twitter @verwondervrouw. 

De betekenis van bron is velerlei. In woorden.org staat het zo:

1. plaats waar het water uit de grond komt

2. plaats waar waardevolle stoffen in de grond zijn

3. iets waar iets uit komt of ontstaat 

Ik kies voor de laatste uitleg vandaag, geïnspireerd door de vele badgasten uit de lage landen die mijn rustige woonstee aandoen. Wij noemen ze zo, die tijdelijke bezoekers sinds het geweldige boek Badgasten van kunstenares Sharon van den Berg op de markt kwam. Het gaat over (lees vooral de tekst die ook in het Engels is, op de website van Sharon dan begrijp je precies wat ik bedoel) voorbijgangers die een graantje meepikken van dit prachtige land zoals badgasten een duik in de zee nemen, een patatje eten, een Coronaatje drinken en dan weer terug gaan naar hun eigen spullen en dingen. Dat is allemaal niet erg en het kan ook best gezellig zijn ware het niet dat ze onbewust altijd rotzooi achterlaten in de vorm van hun praatjes en dikdoenerij. 

Als ik eerlijk ben, is de aanwezigheid van de badgasten en wat dat met me doet, een grote leerschool. Het eerste wat ik leerde bijvoorbeeld is dat ik er goed aan heb gedaan mijn geboortegrond achter me te laten en een nieuw leven op te bouwen ver weg van het lawaai. Na jaren loop ik nog steeds iedere ochtend met een tevreden hart de olijfboomgaard in. Het tweede wat ik leerde is dat je jezelf altijd meeneemt en als ik mijn oude, zelfgemaakte verhalen, meningen, overtuigingen niet in de ogen kijk, ik altijd last zal blijven houden van de rotzooi die een badgast achterlaat. Pas als ik kan glimlachen naar andermans rotzooi is mijn werk gedaan. En tja, ik als welopgevoed meisje ga toch niet zo ver om een bordje aan het hek te hangen met de tekst: vandaag geen badgasten. Hoewel ik wel af en toe die neiging heb. 

Hun praatjes vergelijkt mijn man met een suikerspin: een veelbelovende en aantrekkelijke grote roze wolk op een houten stokje die als je er in hapt alleen maar leegte achterlaat. En veel van die praatjes zijn nogal dik. Ze gaan over spullen en dingen en doen. Ja vooral doen. Druk, druk, druk. Zelfs de mensen die zich hier willen vestigen of al verblijven, hebben nog steeds een agenda alsof ze de leiding van een multinational niet echt in de hand hebben. Ze gaan van de hak op de tak, niets beklijft, niets wordt gehoord. Twintig appjes zijn nodig om een antwoord te krijgen. Ze drijven op het water en gaan nooit met hun voeten naar de bodem, de diepte in. Geen tijd voor en stel je voor wat je tegenkomt?

Ik heb al sinds ik me kan herinneren belangstelling voor wat een mens beweegt en niet voor dat waaraan hij of zij zijn identiteit ontleent zoals mijn moeder altijd deed alsof ze gelukkig was en ik in iedere vezel van mijn lijf kon voelen dat dat praatjes waren voor de bühne. Het zal me worst wezen. Dat druk, druk, druk, die aan de hand klevende smartphones (wordt het geen tijd voor een chip in de hand), die non-focus, dat zijn de dingen die ik rotzooi noem. Rotzooi die niet van mij is. En nu ik dit zo opschrijf merk ik dat ik nog iets heb geleerd en dat is: me uit te spreken (begrijp me goed, dat is geen kattenpis voor een Indo). Dat heb ik dus wel aan die badgasten te danken. Over dat bordje zal ik dan ook nog even nadenken.