#WoW | Aandacht

Wie is de baas over mijn aandacht? Mijn zintuigen of ik?

De onvermoeibare avonturier

Dit woensdagwoord vormt de spil van alles wat ik doe. Dus hoe makkelijk is het om daar een stukje over te schrijven in het kader van de #WoW. Alleen het kiezen van de invalshoek impliceert een keuze maken. Het duurde even. Misschien wel omdat ik zoveel aandacht heb gegeven aan een bijzondere gebeurtenis de afgelopen twee dagen dat mijn aandacht vanochtend een beetje op was. Daarom ga ik je vertellen wat er plaatsvond.

Maandag (het is nu woensdag) had ik een belafspraak met mijn oudste zoon in Nederland. Een zeldzaamheid want we zijn allebei geen bellers. Hij zou mij om één uur bellen. Mijn bezoek die ochtend aan de sigarenboer in Spanje (in Portugal verkopen ze geen zwarte tabak en dat is wat mijn man rookt onder het merk Ducados bij gebrek aan Gauloises) liep uit dus appte ik of het ook een half uurtje later kon.

Om half twee precies hoorde ik een motor ons land oprijden, achter ons huis langs naar waar de auto’s geparkeerd staan. Wie is dit, dacht ik bij mezelf. De enige die ik ken met een motor is onze vriend Paco die in Spanje woont, maar zijn motor klinkt niet zo zwaar. Dus loop ik via de keukendeur naar buiten en ineens voelde ik het diep van binnen. De man zette zijn helm af en daar stond mijn zoon Alex. Het was die dag 1 april en dit was toch echt heel echt. Pffff … Toen ik eenmaal van mijn verbazing was bekomen, na de omhelzingen een traan en veel gelach wees ik op zijn motor want die had hij niet in oktober toen ik in Nederland was. Die had hij net gekocht en wilde wat kilometers maken om te oefenen en wat is er dan beter dan even op en neer te gaan naar je moeder. 2.200 Kilometer heen (in twee dagen) en net zoveel kilometers terug (in drie dagen) op woensdag. 

Ik haal diep adem en schuif alle plannen opzij en zeg afspraken af. Ik luister aandachtig naar alle verhalen over zijn kinderen, zijn plannen, zijn bedrijf, zijn youtubekanaal waar hij minder tijd voor heeft want grote klimopdrachten, over de Belastingdienst die zelfstandige ondernemers met Coronasteun de nek probeert om te draaien zoals met de toeslagenaffaire, kortom al het nieuws uit Nederland. Ondertussen bak ik taart, maak een spinazie quiche (hij is vegetariër sinds zijn tweede), pompoensoep en nog zo wat. We zijn voor het eerst sinds ik weet niet wanneer met zijn vieren, hij, zijn jongere broer die bij ons woont en mijn man. Het was bijzonder mag ik wel zeggen. De volgende dag is Alex als vanouds online aan het werk, gaan manlief en hij naar onze garage in Spanje voor een nieuwe achterband want die kilometers hakken erin en improviseert zijn handige stiefvader footpegs vooraan de motor waarop Alex zijn voeten kan zetten om zijn benen te strekken op die lange enden. En ’s avonds eten we weer met z’n allen.

Vanochtend is hij met een grote grijns op zijn gezicht vertrokken, op naar het volgende avontuur. Want dat is zijn leven. Grenzen verleggen en plezier maken. Na zijn vertrek was mijn aandacht overal en nergens. Wat mij helpt om te hergroeperen zijn aardse zaken, zoals opruimen en koffie drinken en napraten. Inmiddels heb ik weer de leiding over mijn aandacht en schijnt de zon in mijn hart en jawel zowaar ook in de olijfboomgaard.

#WoW staat voor Word on Wednesday (of Word of Week). Iedere woensdag op X kiezen Karin Winters en Irene Bertholee om beurten een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen.

Mijn websites liesbethsteur.com en yogastudiomarvao.com zijn niet meer in de lucht. Vergeet dus niet je hier bij mijn Nederlandse Substack pagina in te schrijven. (Ik heb ook een Engelse en een Portugese Substack pagina). Je hoeft niet te betalen en dat mag natuurlijk wel, want schrijven is ook werk. Door je in te schrijven blijf je altijd op de hoogte van nieuwe artikelen, blogs, overpeinzingen, gebeurtenissen en van mijn leven in Portugal in het algemeen.

En je mag dat wat ik schrijf altijd delen met anderen van wie je denkt dat ze het op prijs stellen om te lezen.