Wat voor zin heeft het veel over alles te weten?

Als je nog niet eens weet wie je zelf bent?

Photo by Erik Witsoe on Unsplash

Ik ging van een drukke stad, drukke baan en volle agenda de stilte in. Ruim zeven jaar geleden. Ik wist wel waar ik aan begon. Ik had het eerder gedaan. Het was dit keer wat de meeste mensen noemen een bewuste keuze. Maar wat betekent bewust: Goed overdacht? Alle voors en tegens afgewogen? Verstandig? Met alle zogenaamde zekerheden rekening gehouden? Dan was het niet een bewuste keuze. 

Nu ik terugkijk was het zeven jaar geleden toch iets heel anders dan een keuze. Het leek er niet op. Het was meer een weten. Ik wist op een bepaald moment dat ik hier moest zijn. En dat weten voelde ik op dat bepaalde moment in al mijn lichaamscellen. Ze vibreerden op het ritme van de aarde en van het universum. Alles was één! Geen enkele grens of beperking. Niets was een vaste substantie en alles van een ongekende schoonheid. Ik weet niet hoe lang dat moment heeft geduurd. Het was lang genoeg om los te komen van de wereld waarin onze vijf zintuigen allesbepalend lijken te zijn samen met de herinneringen die ze oproepen.

Nu de zomer zich terugtrekt, moest ik ineens denken aan dat moment van weten omdat het in de herfst gebeurde. Sinds ik hier in de stilte woon, omringd door alleen maar natuur heb ik een vermoeden van hoe dat werkt. 

De zomerzon brengt ons niet alleen fysiek naar buiten. Ons denken en onze zintuigen gaan ook naar buiten. Ze gaan heel ver weg. Want zeg nou zelf, in de hitte van de zomer ervaar je je denken als gedempt net als je zintuigelijke ervaringen. Het leven lijkt meer op een droom.

Ons denken en onze zintuigen worden in de zomer opgeladen aan het licht. Hoe dichter bij de zon hoe meer lading. Maakt de zonnekracht plaats voor de herfst, dan keren zintuigen en denken terug naar het fysieke lichaam en nemen al dat licht mee naar binnen. De natuur bereidt zich voor op zijn winterslaap en als het goed is, keren wij mensen met nieuw licht terug naar onszelf. Dat heeft een goede reden. Vanaf de herfst en de hele winter door tot aan de lente zijn we klaarwakker en klaar voor het grootste avontuur. De reis naar binnen, naar het onbekende. Het licht hebben we nodig om iedere schaduw die we op onze weg tegenkomen in het licht te zetten. 

Door al die herinneringen, schaduwen, hindernissen, obstakels, trauma’s - geef het een naam - in de ogen te kijken en in ons hart te sluiten, kunnen we te weten komen wie we zelf zijn. Daar hoef je dus niet voor te kunnen lezen, schrijven of gestudeerd te hebben. Wat je nodig hebt op deze reis, is licht en moed. In mijn ogen is deze reis de enige die je hoeft te maken in je leven. 

Ramana Maharshi zei het zo: 

Wat voor zin heeft het veel over alles te weten als je nog niet eens weet wie je zelf bent?