Van Porsche naar ploeg
Geen minuut had ik willen missen ...
Deze eerste ochtend na de langste nacht sta ik rond zeven uur op. De zon verschijnt over de kim. Vanuit de olijfboomgaard zie ik hoe de eerste stralen op de berg vallen waarop de vesting Marvão is gebouwd. Zo’n zonsopkomst gaat snel. Marvão baadt ineens in het volle zonlicht terwijl ik op zo’n driehonderd meter lager, nog in de schaduw sta.Het belooft een prachtige winterdag te worden. Windstil en een strakblauwe hemel.Â
Ik heb afgesproken met Robert en Joyce. Vrienden uit Holland die een jaar geleden besloten hier te komen wonen en dat doen ze nu sinds bijna een week. De wintermaanden hier zijn meestal overgoten door het licht van de intens warme zon en zodra hij ondergaat daalt de temperatuur hard. Dat temperatuurverschil en de manier van huizen verwarmen is meestal even wennen voor nieuwkomers uit het luxe Noorden. Dat was het jaren geleden voor mij in ieder geval wel. Nooit geweten dat een huis zo koud kon zijn. Bij Robert en Joyce staat een pellet kachel die blijkbaar nog moet wennen aan zijn nieuwe eigenaren. De eerste avond was het dan ook ijskoud.
Vandaag ga ik met Joyce naar Estrela. Bij aankomst krijg ik een rondleiding door het nieuwe huis. Na drie dagen verhuisdozen uitpakken en improviseren ziet het huis er gezellig uit en functioneert alles dat een mens nodig heeft voor een goed leven. Een dak boven het hoofd, warmte van de kachel, een badkamer en een keuken en zelfs nog allerhande luxe apparatuur die het leven makkelijk maken, zoals een oven, wasmachine en broodrooster.
Onderweg naar Estrela - Robert is meegegaan - leg ik van alles uit: daar zit de schoonheidsspecialiste, de garage, het café en ja zeker er is ook nog een ander café hoor. Bij Estrela is het gezellig, ik koop verse bietjes, kool en waterkers. Daarna naar de kruidenier die als enige in ons dorp zakken pellets verkoopt. Slim om die in het assortiment op te nemen want pellet kachels zijn de trend. Daarna rijden we naar een ander dorpje om koffie te drinken. Het terras is opgedoekt voor de winter behalve die ene ronde stenen tafel met wat krukjes. De stamgasten zitten binnen en wij buiten. In de zon.
Naderhand rijd ik terug naar huis en mijmer over de tijd dat Coen en ik ooit hier begonnen. In 2005. Hoe deden we dat eigenlijk? We kenden niemand, spraken de taal niet, wisten heg nog steg. En het is allemaal gelukt. Als ik thuis uitstap, rondkijk over ons terrein, ons huis zie liggen en Marvão als baken van rust en zekerheid hoog op de berg aanschouw, weet ik dat het volgen van ons hart toen, niet eens een keuze was. Het was een zeker weten. Ik had trouwens geen minuut willen missen van ons integratieproces waaraan een televisieprogramma als
op zijn minst vier uitzendingen had kunnen wijden. Maar geen zorgen, het boek hierover met de titel Van Porsche naar ploeg komt er in 2024 eindelijk aan!