Twee olijfbomen en een waslijn

makkelijker wordt het niet

(PORTUGUÊS) (ENGLISH)

Landverhuizers

Er zijn tv-programma’s die landverhuizers volgen. Mensen die genoeg hebben van hun vaderland en op zoek gaan naar zon, zee, strand en geluk. In Nederland bestaat bijvoorbeeld Ik vertrek, in Engeland onder andere A place in the sun. Het zijn goedbekeken uitzendingen om verschillende redenen. Als inspiratie om zelf de stap te wagen, om je gelijk te krijgen dat alles toch gedoemd is te mislukken en je te verkneukelen over de ellende die de mensen overkomt. Er worden huizen gekocht met of zonder land, de huizen worden verbouwd tot toeristenverblijven want er moet wel geld worden verdiend en door alle tegenvallers zijn de eerste logeervertrekken op het nippertje af voor de gasten die al hebben geboekt. Stress en opluchting. Relaties staan al die tijd onder druk en je ziet de mensen magerder worden, hernia’s oplopen en verwrongen gezichten van de geldzorgen en iedereen wordt te bruin. Maar ja, dat is wat een mens wil want dan pas zie je er gezond uit en lever je het bewijs dat je in een warm land woont - waar geen local bedenkt om in de zon te gaan zitten.

Ik loop zojuist langs de tv op weg naar mijn bureau om te gaan schrijven. Buiten is het volop zomer en dat betekent dat ik in de middag binnen ben. Schrijftijd. Er zijn wel de Olympische Spelen deze maand en dat betekent dat de tv aanstaat. Ik zou die Spelen het liefste boycotten maar de ware sportliefhebbers in mijn huis kijken. Interesse en tja, het is nu geen weer om landarbeid te verrichten en zoals gezegd, zeker niet in de middag nu het 40ºC is wat al een eeuw lang normaal is waar wij wonen. Dat betekent dat ik niet in stilte kan schrijven. Af en toe sta ik op en kijk mee naar de Nederlandse zeilster in dit geval en het vrouwenhockey.

Een reclameblok kan inspireren

Tijdens de uitzending zijn er regelmatig reclameblokken die een reden zijn voor een getrainde tv-kijker om te zappen om vervolgens op een andere zender ook in een reclameblok verzeild te raken. Een aankondiging van een emigratieprogramma. Een Spaanse villa met een ovaal chloorzwembad voor de deur en uitzicht over de blauwe zee in de verte. Een dik uitgezakt Brits echtpaar met diepe groeven in hun bruine gezichten staan voor hun balustrade waar twee palmbomen groeien van hun uitzicht te genieten. Zij in een te blote felblauw gebloemde jurk, met te blond haar en een  dikke make-up laag die aan het uitlopen is. Hij natuurlijk in korte broek en geruit overhemd met korte mouwen. De vrouw des huizes steekt haar armen in de lucht en zegt: 

Two palmtrees and a  washing line, that’s all I need. It’s heaven!

Er wordt gezapt. Ik moet lachen om dat shot en het leek toch of de vrouw des huizes het werkelijk meende. Alsof de sjieke villa midden in een woonwijk dus met allemaal buren, niet belangrijk is voor haar of haar droogtrommel. Nu veel mensen zonnepanelen hebben, gebruiken ze de droger ook in vol zomer wanneer de was buiten in een uur droog is want gratis en het is veel minder werk. En zeg nou zelf, wapperende was boven je zwembad aan de Méditerranée is het laatste dat een mens wil. Ik heb de aangekondigde uitzending niet gezien en weet dus niet waar ze precies zitten, hoe ze hebben moeten afzien en waarom ze zo gelukkig is met een waslijn tussen de palmbomen.

De was drogen met goed resultaat is bijna een ambacht

Mijn waslijnen - ja ik heb er meerdere - zijn gespannen tussen de olijfbomen. Ook heb ik een andere plek waar waslijnen hangen: naast de zaagschuur. Die plek heeft een dak en is dus enigszins afgeschermd voor storm, regen en felle zon. De droogplaats waar de mechanische muilezel met karretje altijd staat geparkeerd ligt op zo’n tachtig meter van de bunker, het pomphuis van het zwembad waar de wasmachine en droger staan en ook de diepvrieskist, naast alle legen glazen potten en flessen voor het inmaken van fruit en groenten, de frituur, keukenspullen die ik niet altijd nodig heb zoals een enorme braadpan die in mijn Indische familie altijd werd gebruikt om eten te bereiden voor een hele goegemeente. Ik gebruik die ook alleen voor dat soort gelegenheden of als ik heel veel tomaten heb om voor de rest van het jaar heerlijke Italiaanse salsa te maken van tomaten uit de enorme moestuinen van mijn vrienden. Bij de droogplaats komen minder insecten en dat is fijn voor de witte was. Maar nu het hoogzomer is en de was binnen een uur droogt, hangt alles tussen de olijfbomen in een deel van de olijfboomgaard, naast de bunker. Dus is het ophangen zo gepiept. Je moet trouwens wel opletten dat de witte was niet verbrandt in de zon. Dat heb ik toch echt een keer meegemaakt. Jaren geleden. Een rij witte t-shirts had ik de hele dag laten hangen en die hadden allemaal bruine schroeiplekken van de zon.  De was drogen met goed resultaat is bijna een ambacht. En vergeet niet de wasknijpers. Die van plastic vergaan binnen een jaar in ons heerlijke klimaat. Ik geef daarom de voorkeur aan houten knijpers.

De bunker onder het zwembad

Die enorme ruimte van het pomphuis dat onder een even zo groot terras ligt, hebben we niet zelf omgedoopt in bunker. Dat was de Portugese aannemer die het zwembad aanlegde. Bunker bleek ook een Portugees woord te zijn met dezelfde betekenis. Ik vond het toen allemaal wat overdreven groot, ook het zwembad - gelukkig zonder poespas trappetjes - van tien bij vijf. Maar mijn man had toch een vooruitziende blik. Nu geef ik al jaren aan grote groepen yogales buiten op het terras, ik kan lekker mijn baantjes trekken vroeg in de ochtend en als de familie in augustus uit Holland komt om vakantie te vieren, dan is het groot genoeg voor iedereen om duikwedstrijden te houden, bommetjes te maken, door banden heen te springen, een surfplank te testen, elkaar van de luchtbedden te gooien en professioneel te zonnen op dat enorme terras waar ook hele stukken gelukkig in de schaduw liggen.

Zomerse zintuigen

De familie is gisteren vertrokken. Mijn zintuigen zijn gevuld van alle indrukken, mooie gesprekken, de geluiden van gelach en plezier en het zonder woorden samenzijn. Het zoute zwembadwater is weer kalm, spoelt niet meer over de randen, alle wassen van de logeerpartij van vier hebben gewapperd aan de lijnen tussen de olijfbomen, de koelkasten zijn weer halfvol, de keuken is gepoetst na vele dagen als een Italiaanse mama met veel hulp in alle potten en pannen te hebben geroerd voor de niet en wel vegetariërs en ik ben weer neergezegen achter mijn bureau. Om dat te doen wat ik het liefste doe, schrijven.