Twee keer nieuw goud

Voedsel voor lichaam en geest

Galega, een eeuwenoude Portugese olijfsoort

We zijn in afwachting van de nieuwe olijfolie. We leverden duizend kilo met de hand geplukte olijven in bij de perserij in ons dorp. Benieuwd zijn we naar de opbrengst in liters en naar de zuurgraad. Het is het onderwerp van de dag en van de weken dat deze campagne zoals ze de pluktijd hier noemen, duurt.

Iedereen - autochtonen en allochtonen zijn expert, deskundige, specialist. De adviezen over het moment van plukken, hoe de geplukte olijven te bewaren, welke perserij te gebruiken van dit dorp of dat stadje, zijn dagelijkse kost. We zijn het gewend na al die jaren. Been there, done that.

We weten een ding zeker en dat is dat niets zeker is.

Zoveel factoren spelen een rol in de kwaliteit van de olie en daar is het klimaat er eentje van. De wilde verhalen over torenhoge prijzen voor het nieuwe goud zoals olijfolie ineens genoemd wordt, zijn wel een nieuwtje. Er zijn blijkbaar tekorten in Spanje. Nou, bij ons is daar geen sprake van. De oogst is zo overvloedig dat de olijfperserijen het bijna niet aankunnen.

Twee weken buiten in deze prachtige warme herfst was geen straf en nu is het toch echt tijd om verder te schrijven en te werken aan de nieuwe serie bijeenkomsten die in januari van start gaat. Ik heb die serie de titel meegegeven: Wereldvrede begint bij jezelf want als je niet weet welke oorlogen jij van binnen voert, weet je ook niet wat je naar buiten toe reflecteert of zelfs aantrekt.

De bijeenkomsten bieden de kans om van elkaar te leren hoe we zelf in elkaar zitten om zo een stap te kunnen zetten naar meer jezelf durven zijn. Je bent namelijk niet anders dan de ander. Je hebt hooguit een ander verhaal te vertellen waar je in gelooft en dat je zelfs geworden bent, zonder enig serieus onderzoek. 

Het andere nieuwe goud vind ik schrijvers en onderzoekers als Naomi Wolf. Zonder hen zou de duistere wolk die over deze wereld trekt nog groter zijn. Vanochtend las ik haar stuk Among the Rich. Naomi is onderzoeksjournalist gebleven ondanks de tegenstand die ze krijgt. Ik vind haar goed in haar vak en ze schrijft sinds 2020 open over de weg die ze is ingeslagen aan het begin van de corona-crisis.

Haar nieuwste boek (net uit) draagt de titel Facing the Beast: Courage, Faith and Resistance in a New Dark Age. Voor de positivo’s onder mijn lezers: laat je niet afschrikken door de titel; die vat de werkelijke situatie in de wereld bondig samen.

Met alles wat Naomi heeft meegemaakt, heeft ze een groot gevoel voor mededogen ontwikkeld. En dat mogen we allemaal hebben, met onszelf en iedereen in de wereld. De makkelijke weg is elkaar haten en veroordelen. Daar is zo te merken op het wereldtoneel, in families en vriendenkringen geen inspanning voor nodig. De moeilijke weg is liefde te kunnen voelen voor iedereen.

Want zowaar als ik hier zit met de schuifdeuren open terwijl de zon ondergaat, weet ik het: liefde is de enige weg voorwaarts.