(PORTUGUÊS? siga esta hiperligação) (Rather read in ENGLISH? Here is the link)
Kijk ze kijken. Ik kwam de hoek om gewandeld en zij tilden heel kalmpjes hun koppen op. Ze bewogen nauwelijks. Ze deden niets behalve mij met verwonderde ogen aankijken. Zelfs teckel Koos die naast me stond, kon hen niet deren.
Schapen die niet schrikken vind ik vreemde kostgangers. Ze moeten wegrennen onder luid gerinkel van hun bellen. Is dat zo? Nee. Want ze doen het niet. Het is een aangeleerde overtuiging dat het zo zou moeten zijn. Zeg maar: een idee-fixe! Schapen zijn vluchtdieren dus moeten ze bij het zien van mensen en vreemde honden wegrennen.
Controle
De rest van de wandeling liet het me niet los. Want is dat niet wat wij mensen de hele dag doen? Waanvoorstellingen maken over gebeurtenissen en onze medemensen. Om houvast te hebben in het leven. Zekerheid te vergaren. Bijgeloof te scheppen om onze angsten te sussen. Alles buiten onszelf in plaats van binnen onszelf. We zijn onafgebroken druk. We willen de hele wereld onder controle hebben en vergeten daarbij dat we zelf bestaan. Meegesleept in de waan van de dag is er geen ogenblik dat we met onszelf zitten. In ieder geval: niet genoeg ogenblikken. Anders zouden niet zoveel mensen de weg kwijt zijn en ziek.
Volgens mij is nu toch echt de tijd aangebroken om in ieder geval een beginnetje te maken met het ontdekken en waarderen van onszelf. Als mens op deze aarde. Zonder de poespas van het doen om waardering te krijgen. Van de ander. Maar wel met een gerichte zoektocht naar binnen toe met als doel te leren begrijpen wat er in ons hoofd allemaal wordt gedacht en welke emoties dat oproept. Want als we begrijpen hoe ons hoofd werkt, dan is een tevreden leven een fluitje van een cent.
Ondervragen
Toen ik ooit ontdekte dat ik helemaal zelf in de hand heb welke gedachte ik geloof en als houvast gebruik, veranderde mijn wereld instant. Het heeft heel wat inspanning, pijn en discipline gekost om consequent gedachten te ‘ondervragen’ die mijn leven ongemakkelijk maakten. En dat kost het – hoewel in mindere mate – nog steeds. Het gebeurt nu bijna automatisch. Zoals bij het zien van de schapen. Ieder idee-fixe kan mij iets vertellen over mezelf.
Comateus
Hoe beter ik mezelf begrijp, hoe makkelijker ik in de wereld pas en hoe minder het nodig is om de wereld te begrijpen. Want dat laatste is allemaal interpretatie. De verkiezingen in Amerika nu en die van 2016 waarbij Donald Trump werd gekozen, zijn toch de allermooiste voorbeelden hiervan? Toen kwam er pas naar buiten dat bijna niemand iets van de wereld begrijpt. Waarom? Omdat de kudde comateuze mensen zekerheden zoekt bij regeringen en economieën. Ze zien eruit als de schapen op deze foto.
Verslaafd
Verandering is lastig. Het is makkelijker om gedisciplineerd verslaafd te zijn aan drugs (zoals geld en spullen) dan gedisciplineerd regelmatig stil te zitten met onszelf. Wie wil nu zijn zogenaamde zekerheden kwijt? Wie zouden we nog zijn? Waar zouden we nog over kunnen praten als we geen angstig slachtoffer meer zijn en wel een mens in al zijn kracht?
Zegening
Zouden wij mensen onszelf kennen, dan kunnen we niet anders dan met gelijkgestemden het leven invulling geven wetend dat de aarde dat prachtige leven mogelijk maakt. De aarde met zijn altijd levende natuur is er gewoon. Net als de dieren. En wij mensen kunnen ons via de weg naar zelfkennis (bewustwording van onze ingesleten gewoonten) compleet ontwikkelen met behulp van de geest die wij mensen gewoon hebben.
Een zegening die zo groot is dat hij nog niet gezien kan worden in al zijn grootsheid.