Vorige week heb ik geen tijd gemaakt om een stuk te schrijven. Ik was volledig geabsorbeerd in de techniek achter de overstap van mijn website naar Substack. Hier op dit prachtige medium zal ik drie websites hebben voor de drie talen waarin ik schrijf.
Engels: liesbethsteur.substack.com
Portugees: portugalomeuamor.substack.com
Nederlands (deze lees je nu en de knop vind je hieronder): liesbethsteurinportugal.substack.com
Ik vraag je, je in te schrijven voor een van deze sites.
Zo ontvang je meestal wekelijks, zelden vaker, mijn gedachten over wat me bezighoudt op papier of op scherm of in gesproken woorden.
Bij al die technische werkzaamheden is de deur naar het schrijfhuis in mijn hoofd gesloten. Ik kan echt maar een ding tegelijk. Multi-tasking is een illusie. Dat is inmiddels wel bewezen. Daarbij is het uiterst vermoeiend en we zijn niet op aarde om onze energie te verspillen want die is eindig.
Iedere avond wil je toch weer slapen om lichaam en hersens rust te gunnen en om energie op te laden voor de nieuwe dag. Ik weet dat minimaal 90% van onze energie wordt verbruikt door onze denkhersenen. De rest gebruiken we om te bewegen en de dag te leven.
Hoe mooi zou het zijn als we minder zouden denken en doen en meer vanuit ons hart kunnen spreken en handelen.Â
Niet alles hoeven we met onze denkhersenen te doen, zeker als we weten dat ons hart en onze buik ook hersencellen hebben. Die zitten er niet voor niks. Wat zou de wereld er anders uitzien als we op zouden houden voor alles onze denkhersenen te gebruiken, die eigenlijk bedoeld zijn voor situaties waarin we moeten overleven, vechten, vluchten.Â
Wanneer er geen levensbedreigende situatie is, kunnen we iedere beslissing nemen met ons hart of onze gut feeling. We kunnen zeggen wat we denken, luisteren naar anderen, contempleren over grote en kleine vraagstukken en bewust onze woorden kiezen.
Dus niet de woorden gebruiken die boven komen drijven vanuit ons overlevingsverleden, onze automatismen, primitieve reacties, overtuigingen, kortom vanuit de angst die ons leven bestuurt, en wel de woorden die opwellen vanuit ons hart. Dan kan er niets mis gaan omdat woorden uit het hart geen weerstand oproepen bij anderen en andere harten openen.
We hebben bij ons thuis een klein begin gemaakt met de yogagroepen die samenkomen en groeiende zijn. Het is hard werken overigens om vanuit ons hart te kunnen leven.
Het vraagt om veel moed want voordat we hiertoe in staat zijn, zullen we eerst al het andere - onze hele persoonlijke geschiedenis - onder ogen moeten zien. Daarmee bedoel ik, alles wat we niet willen weten over onszelf.
Zolang we ontkennen dat we een andere kant hebben en anderen de schuld geven van de situatie waarin we ons bevinden, is er nog veel werk aan de winkel.
Dan kunnen we wel zeggen en acteren dat we van iedereen houden en dat zijn dan wel loze woorden (apenliefde noemde mijn moeder dat). We kunnen pas van onszelf - en daarna iedereen - houden als we onze schaduwkanten kunnen aanvaarden en liefdevol omhelzen.
Ik wens je de moed toe om jezelf waarlijk aan te kijken zodat je je kunt realiseren dat slachtofferschap gebrek is aan het nemen van de verantwoording voor je eigen leven. Niets anders!
Vergeet niet je in te schrijven. Klik op onderstaande knop!