Op schrijfplaats Substack ontmoet ik machtig interessante mensen
Over liefde die leeft in de ruimte, verdeeldheid en samenwerking
Op schrijfplaats Substack ontmoet ik machtig interessante mensen, die ik in mijn dagelijks leven hier in het midden van de natuur op twee uur rijden van een hoofdstad waar de wereld zich afspeelt, niet vaak tegenkom. Soms ontmoet ik een ander mens die vragen stelt en zich kan verwonderen, verbazen, verdrieten over de wereld en vooral over zichzelf.
Gisteren las ik een tekst van de Literatuur Apotheek (@literatuurapotheek). Om te begrijpen waar de Literatuur Apotheek over gaat is er een heldere uitleg en dat is deze:
In de literatuur ligt alle wijsheid van de wereld besloten, het hoeft je alleen te worden aangereikt.
En dat is precies wat er regelmatig met mij gebeurt bij het lezen van wat mij wordt aangereikt zoals deze: Stel dat liefde een ruimte is.
Ik citeer:
Ludwig Binswanger, een Zwitserse denker en psychiater, beschrijft liefde ‘als een ruimte die ons opent, als een tijd die ons doet stilstaan, als een waarheid die ons onthult, niet in theorie, maar in ontmoetingen.’ Hij schrijft over de liefde niet als een gevoel of een eigenschap, maar als een vorm van ‘zijn.’
En neem je een sprong in zijn gedachtewereld dan stel je jezelf na verloop van tijd vragen als ‘wat betekent het om niet ‘voor jezelf’ te bestaan, maar ‘voor elkaar?’ Want voor Binswanger is liefde geen innerlijk gevoel, maar een ruimte waarin (tenminste) twee mensen bestaan in een sfeer van wederzijdse nabijheid.
Ik heb dat wel vier keer gelezen en de hele verdere dag, nacht en ochtend zoemde het in mijn hoofd: liefde is een ruimte.
Op mijn vroege ochtendwandeling – vóór negenen want daarna breekt weer de heerlijke hoogzomer los – voelde ik ineens die beweging die liefde is.
Liefde vult iedere ruimte. De zogenaamde lege ruimte van het universum en van de kleinste cel in ons lichaam en in de natuur.
Liefde is dat wat ons verbindt met elkaar, het rijk van de dieren, het rijk van de planten, het rijk van de mineralen en het rijk van de geestelijke wereld. Kortom, met alles dat leeft in de voor ons waarneembare wereld en met wat we niet kunnen waarnemen. Want omdat we iets niet kunnen zien of waarnemen met de beperking van onze vijf functionerende zintuigen, wil nog niet zeggen dat het niet bestaat.
De dieren, de planten en de mineralen weten wel beter. Zij leven perfect volgens de wet van Liefde. Zij worden niet gehinderd door het denken waarover wij mensen beschikken.
De mens daarentegen heeft zich volledig afgesloten voor deze eeuwige stroom door te geloven dat hij zijn denken is. Daarom kan hij niet zuiver voelen. Ja, hij ervaart allerlei emoties en dat is niet het voelen dat ik bedoel. Net zo goed als de menselijke liefde een surrogaat is voor de ware Liefde, zijn emoties een surrogaat voor ware gevoelens.
De ruimtelijke Liefde, laat ik het maar even zo noemen, geeft leven aan alles. Het is een krachtige energiestroom. Woorden als prana (uit de yogaschool) of Qi (uit de Chinese school) tonen aan dat deze kennis van de levensstroom al eeuwen bestaat. En, het is al eeuwen de spil van de mentale en fysieke trainingen. Het is niet voor niets dat in onze tijden yoga, Taiji en Qigong zo populair zijn. De mens die denkt dat hij zijn denken is, is op zoek naar iets wat het al eeuwen mist: de capaciteit om te kunnen voelen.
Ik beschouw het denken als een heel bijzonder gereedschap dat de mens heeft gekregen om een leven te leiden op deze aarde. Om te leren en te overleven.
Ons menselijke denkgereedschap dient dan ook gehanteerd te worden zoals een hamer door een timmerman of een scherp mes door een Chef. Zo’n hamer of mes gaat niet vanzelf hameren of snijden. Gelukkig kunnen die gereedschappen niet voor zichzelf denken dat zou een levensgevaarlijke situatie kunnen opleveren.
Dat kan ons denken wel. Geheel alleen functioneren zonder leiding van bovenaf en dat maakt het zo bijzonder. Wij mensen worden de hele dag gedacht en onbewust laten we ons aanzetten tot handelen zonder ook maar een idee te hebben waarom we iets zeggen, doen of laten.
Het misverstand is dat het denken niet in staat is in zijn eentje te handelen zonder ongelukken. Het denken wil graag geleid worden om de spijker recht op zijn kop te slaan of in het geval van de Chef om de groente julienne te snijden.
De openbaring is dat jij meester bent in jouw denkwerkplaats. Eigenlijk ben jij de CEO van je denken.
Niets overkomt jou. Jij bent onbewust de veroorzaker van je staat van zijn terwijl je eigenlijk bewust de veroorzaker zou moeten zijn.
Zodra je de teugels in handen hebt kun je dagelijks ervaren dat iedere ademtocht liefde is, dat je een bent met alles en iedereen en dat verdeeldheid niet bestaat.
Karl Dunn zegt het zo:
Verdeeldheid is een verdienmodel. Het wordt gezaaid door de de grote leiders omdat wij mensen een voedingsbodem bieden. Zouden we begrijpen waarvoor ons denken dient dan is het meteen afgelopen met gebrek en alle grote en kleine oorlogen.
De enige voorwaarde is wel dat we de verdeeldheid die in ons zelf leeft, de verdeeldheid met onszelf, eerst in de ogen kijken en daarmee de ruimte geven om weg te smelten. Daarover schrijf ik al jaren want zonder bewustzijn van wat er in ons leeft zal de verdeeldheid altijd blijven bestaan.
Samenwerking is iets revolutionair omdat het van het volk moet komen, van onderaf en dat is nog niet vertoond in deze eeuw. Te beginnen bij het samenwerken met jezelf (stel altijd de vraag of het waar is wat je denkt en waarom je iets doet) om tot bewustzijn te komen.
Liefde is een ruimte tussen twee mensen? Dat klopt want:
Liefde is de ruimte en die ruimte zit in je (het zal je verbazen hoeveel zogenaamde lege ruimte er in een lichaamscel zit) die is boven je en onder je en overal om je heen. Eigenlijk is alles wat leeg lijkt gevuld met levensliefde.
En omdat we in een duale wereld leven zijn er vanzelfsprekend ook tegenkrachten die ons alleen kunnen deren als ze door ons hoofd spoken als ongeleide gedachten die ons van alles laten doen en zeggen dat niets te maken heeft met die liefde en wel alles met “kijk mij nou machtig zijn”. Daarvan hebben de wereldleiders veel last en volgen daarom blindelings en onbewust de marcheerorders van de tegenkrachten op.
Eigenlijk is er geen enkele keuze voor de mensen, voor de zogenaamde gewone burger, geen enkele, dan het denkgereedschap stevig vast te pakken en net zo lang met alle liefde het leiderschap over hun denken te oefenen, tot ze de spijker op zijn kop en recht in het hout kunnen slaan. Zoals Jason Rosander dat zo mooi kan. In een klap:
We can think about life all day
How it should be, how it could be
What I should be doing
But in reality - this is it
Me sitting at this table about to eat dinner, watching people move around.
Life, living, movement
Smiles, no smiles, people happy, people sad
But life
The second we notice this, and feel blessed to be part of it, is when we are free.
Life is more than just thinking about the next moment.
It’s here now
Veel liefs uit het heerlijke zomerse Portugal.
Liesbeth