Onvrede is onwetendheid

Sterven om te leven

Onvrede is onwetendheid, dat lees ik een boek van Barry Long met de fascinerende titel Sterven om te leven. Dit boek heb ik twintig jaar in de kast staan en meerdere keren gelezen en telkens weer lees ik iets nieuws. Waarom raakt nu op dit moment in mijn leven deze uitspraak me zo? Ik vermoed omdat ik ineens kan herkennen dat het zo is. Daarom ga ik het nu in mijn eigen woorden opschrijven. Om het voorlopig niet meer te vergeten.

Wanneer je je ontevreden (ongelukkig, verdrietig) voelt denk je dat het leven iets anders is dan jijzelf. Dat jij onderwerp bent van het leven. De ontevredenheid ontstaat door de dingen die jou overkomen. Gebeurtenissen buiten jou bepalen jouw stemming. Daarmee is het leven de veroorzaker van al het ongemak en ben jij slachtoffer. Een schijnbaar veilige rol die weliswaar de afstand tot de vrede steeds groter maakt.

Is het je wel eens opgevallen dat het leven er altijd is en altijd doorgaat? Hoe erg de crisis ook is waar je doorheen gaat, het leven gaat zijn gang en het is altijd goed. En weet je waarom? Het is eeuwig, trouw aan zijn missie en het is een constante waarheid die jij en ik zo mooi kunnen herkennen in de natuur. Wanneer jij nu weet dat jij het leven BENT – en niet een entiteit die slachtoffer is van het leven – maak je dus deel uit van het grote geheel. Dus als jij beweegt, beweegt het hele universum. Ik stel me dat ook voor. Ogen dicht, ik beweeg mijn arm en zie de wereld meebewegen. Of, ik denk iets, spreek het niet eens uit en floep de wereld heeft er een gedachte bij!?

Ontevreden zijn is niet natuurlijk. Dat is een zelf gecreëerde conditie van de mens vanuit zijn slachtoffer positie. Je kunt je natuurlijk best een tijdje lekker in je vel voelen maar daarop volgt onvermijdelijk een dag of meer van onvrede. Streven naar gelukkig zijn is ook een aardige bezigheid, maar altijd van zeer tijdelijke aard en heel eindig. Zolang dat een levensinstelling is ben je als mens dus onwetend.  Je weet dan namelijk niet dat onze natuurlijke staat innerlijke vreugde is. Dat is eeuwig, onveranderlijk en zit in je. En zolang je denkt dat jij slachtoffer bent van het leven en niet het leven BENT, kun je die innerlijke vreugde nooit ervaren.

Weten is je één voelen met het leven, je een radar voelen in het grote geheel. Dat maakt vrij van onvrede. Maar de mens met zijn geschiedenis is zo verslaafd aan vrede-onvrede, vrede-onvrede dat het niet meer als zodanig wordt herkend. Dus hoe vlieg je dat dan aan?

Bij een opkomend gevoel van onvrede begin ik meestal met een onderzoek van de gedachte die de emotie van onvrede veroorzaakt. Daar komt zonder uitzondering uit dat ik iets geloof dat niet waar is. En als ik dan de tijd neem om door de natuur te dwalen en te observeren – dus de tijd neem voor het leven – weet ik weer dat ik één ben met iedere boom, bloem en met alles dat leeft op aarde. 

Ik geef toe, het is geen quick-fix, het is lange training die discipline vergt en de resultaten zijn navenant namelijk steeds minder gevoelens van onvrede hoe extreem de gebeurtenissen ook zijn die in mijn leven komen. 

Het goede nieuws is dat die gevoelens van onvrede mij de gelegenheid geven om bij mijzelf stil te staan, om mijn aangeleerde gedrag te herkennen, te onderzoeken en zo langzaam kwijt te raken. Dat is het moment waarop ik deel ben van het geheel. En dat gaat door. Net zolang totdat ik iets weet en vrij ben van onvrede, de eeuwige mogelijkheid.