Een week lang heb ik niet geschreven. Mijn aandacht was elders nodig. Nu is mijn leven weer terug naar normaal. Zover dat kan in mijn leven. Normaal. Want ja, wat is dat dan?
Ik weet in ieder geval dat ik onrustig word als ik niet schrijf. Ik weet niet of anderen die schrijven dat ook hebben. Ja, ik maak wel aantekeningen in zo’n ongebruikelijke week. Natuurlijk. Ik pik er eentje uit.
Het is een foto die ik maakte. Gewoon omdat ik het beeld mooi vond. Het begon met de rozen. Ik was even langs bij vriendin Maria-Teresa. Dat doe ik meestal als ik naar het volgende dorp - Castelo de Vide - rijd om naar de Pingo Doce supermarkt te gaan. Het is de dichtstbijzijnde en een keer in de week moet ik er toch echt naar toe om de ijskast te vullen. Maria-Teresa woont met man Julio vlakbij de winkel, op hun boerderij. Ze hebben schapen, honden, een kat met de naam Gunter en naast een olijfboomgaard, heeft de quinta ook een prachtig loofbos vol verhalen. De schaduw onder die hoge ruisende bomen ervaar ik als verzuchting. Maria-Teresa en ik praten meestal een uurtje over Portugese zaken en vooral over de taal en over de natuur. Haar levensritme komt overeen met het ritme van de natuur. Dat bewonder ik en ik leer van haar om paso a paso te leven.
De rozen had zij voor mij geplukt. Zomaar. Toen ze eenmaal in het Chinese vaasje van mijn moeder stonden op die plek zag ik ineens het contrast. De thee “mand” die ik dertig jaar geleden in Singapore kocht, de bekers die ik ooit kreeg als cadeau en het oude dienblad van Spaanse makelij, eens gekocht op een marktje ergens in Extremadura. Kan me niet meer herinneren in welke plaats. Vreedzaam, harmonieus plaatje, zeker met dat mooie blauwe schilderij erboven.
Dat schilderij draagt de titel Our weekly baptism. Het is van ©️CoenSt, mijn man de kunstenaar. En als je weet dat het uit zijn atelier komt weet je bijna zeker dat het iets anders vertegenwoordigt dan je op het eerste gezicht ziet. Hij maakte het in 2015. Ik denk dat anno nu, bijna tien jaar later, er meer mensen zijn die begrijpen waar ze naar kijken. Meer mensen vragen zich namelijk af waar die vele witte strepen in de lucht vandaan komen, hoe het komt dat het vaak heiig is en waarom de zon zo wit is, in plaats van goudgeel. De onderzoekende geest - ook wel complotdenker genoemd - heeft het over chemtrails.
Een ding weet ik zeker. Mijn blauwe hemels waren altijd blauw of - in Nederland - bezaaid met van die Hollandse dikke, vette witte wolken. De morgenstond had altijd goud in haar mond. Nu wordt de aarde en alles wat erop leeft dagelijks gedoopt. CoenSt kan de titel van zijn werk beter veranderen in Ons dagelijks doopsel. Natuurlijke klimaatverandering, my …!
Mijn websites liesbethsteur.com en yogastudiomarvao.com zijn niet meer in de lucht. Vergeet dus niet je hier bij mijn Nederlandse Substack pagina in te schrijven. (Ik heb ook een Engelse en een Portugese Substack pagina).
Je hoeft niet te betalen en dat mag natuurlijk wel, want schrijven is ook werk. Door je in te schrijven blijf je altijd op de hoogte van nieuwe artikelen, blogs, overpeinzingen, gebeurtenissen en van mijn leven in Portugal in het algemeen.
En je mag dat wat ik schrijf altijd delen met anderen van wie je denkt dat ze het op prijs stellen om te lezen.