Liegen en bedriegen ...

Oprechtheid en waarheidspreken

Mijn levensruimte: ruim en beeldschoon

(ENGLISH) (PORTUGUÊS)

Omdat we in een wereld leven waar dualiteit alles bepaalt, kan oprechtheid en waarheidspreken niet bestaan zonder liegen en bedriegen. Dat is een balans. Er zijn mensen  - laat ik ze voor het gemak acteurs noemen - die pretenderen dat die dualiteit niet bestaat. En als ze kunnen erkennen dat die bestaat, dan doen ze net of het niet zo is. Alles wordt bedekt met een laag positiviteit en dat gaat soms zo ver dat ze moeten liegen om de kunstmatige positiviteit in stand te houden. Ze denken dat alles wat je aandacht geeft groeit. Dat klopt alleen vergeten ze dat de andere kant van het duale spectrum ook meegroeit. Die gaat nooit, maar dan ook nooit weg om de doodeenvoudige reden dat het ook gezien en gehoord wil worden. Dus hoe meer je de minkant negeert, hoe harder die meegroeit. Wat dat positieve gedrag met de ontvangers doet, maakt de acteurs niet uit.

Er is nog een aspect aan dualiteit. Het gaat niet alleen om situaties. Het gaat ook over de mens zelf, zijn uiterlijk vertoon en zijn schaduwkanten. Er is niemand in de wereld die die schaduwkanten niet heeft. Er zijn er die denken dat ze die niet hebben en dat ze volledig verlicht zijn. Daarom denken ze ook te weten wat goed is voor een ander.

Ik heb geleerd en ondervonden dat dualiteit altijd een balans is. Ik kan dat niet veranderen al pretendeer ik met al mijn wilskracht dat wel te kunnen door alles wat negatief is te negeren of erger nog, net te doen of het niet bestaat. Dat doe ik dan met mijn denkkracht. Ik train mijn denken onafgebroken in het positief zijn. Dat verzwakt de hersenverbindingen die de negatieve gedachten in stand houden. Dat is prachtig. Dat kan iedereen leren. Dat heb ik ook geleerd. 

Er is alleen één nadeel wanneer een mens dat doet zonder af en toe in zijn eigen schaduw te gaan staan. Hij gaat in zijn eigen leugens geloven. Het kan bijvoorbeeld doorslaan naar nooit meer het woordje nee te gebruiken in communicatie met anderen. Hij begint dus te liegen. De acteurs gaan koste wat het kost geen confrontaties aan, want negatief. En toch straalt de duisternis door hun gedrag heen. Althans, ik zie de duisternis die hun omgeeft. 

In mijn levensruimte (en die is ruim en beeldschoon) ben ik in de loop der jaren steeds sensitiever geworden voor acteurs. Ik ruik ze op een afstand. Soms komen ze mijn ruimte binnen en laat ik me toch even meeslepen in hun spel wat al gauw ongemakkelijk voelt. Soms werk ik met ze. Dat is lastig als er resultaat behaald moet worden in korte tijd. Dan is meespelen de enige optie, leek het. Er is nog een optie weet ik tegenwoordig. Gewoon niet meer werken met acteurs. 

Omdat alles twee kanten heeft, ben ik dankbaar dat het negatieve ook bestaat. Want juist daarin, in de schaduw liggen alle kansen voor een menswaardig bestaan. Ik hou van mijn eigen schaduw hoe zwaar die soms ook kan wegen. Daarna  stap ik altijd een stukje lichter de zon in. En geloof me, ik spreek uit jarenlange ervaring met iedere golflengte van het duale spectrum.