Leedladder of neuzelen
aan mij de keuze tussen deze twee woorden van de week #WoW
Al zeven jaar ben ik weg uit Nederland en weg uit alles wat met het bedrijfsleven te maken heeft. Al vele jaren zit ik op Twitter met een onderbreking van een half jaar eind 2023. Sinds januari ben ik daar terug. Gewoon omdat ik de andere kant van de nieuwsgaring miste en een aantal mensen die ik volgde, waaronder de bloggers van de #phot (Photo on Thursday-Tuesday). Zo ben ik via Alice Huiberts en Karin Winters in de #WoW gestapt en met plezier.
Om je eerlijk de waarheid te vertellen: ik vind het een stuk lastiger dan een zelf gekozen foto. Nu krijg ik een woord en dat woord houdt me bezig. Dat zit in mijn hoofd om er niet meer uit te gaan totdat ik er iets over heb geschreven. Het woord van deze week leedladder vind ik een uitdaging, omdat ik mijn meeste blogs vertaal in het Portugees en Engels en hoewel in Portugal en Engeland ook veel leed is met hoge ladders hebben ze daar zeker weten nog geen woord voor. Ik weet het, het mag ook neuzelen zijn en laat ik maar gewoon met leedladder beginnen. Kijken wat ervan komt. Trouwens de eerste keer in mijn leven dat ik me bewust werd dat mensen graag opscheppen over hun leed (alsof meer pijn je een beter mens maakt) was toen ik zwanger was ruim vijftig jaar geleden. Zodra iemand mijn buik zag, kreeg ik de meest verschrikkelijke verhalen te horen over bevallingen. Mijn mond viel toen open. Na twee of drie keer snoerde ik een ieder de mond die een sport hoger wilde op de leedladder. Ik had uiteindelijk twee soepele, makkelijke, ideale bevallingen en daarin is echt niemand geïnteresseerd.
Ik schets in het kort mijn leven. Ik woon ergens in de bergen van Portugal. Ver weg van de zogenaamde geciviliseerde wereld. Vrije keuze. Met man en een heel volwassen zoon. Op vijf kilometer is mijn dorp - mijn wereld - en voor een bezoek aan die zogenaamde geciviliseerde wereld moet ik ruim een uur rijden en voor een internationaal vliegveld ruim twee. Mijn Nederlandse vrienden vinden mijn wereld uitermate klein, want wat doe je daar in godsnaam? En het is een gedoe om hier te komen. Vinden zij. Ik hou van mijn kleine wereld en mis de grote geen seconde. De kleine wereld is de menselijke maat. Voor mij. Ik schrijf, heb een behoorlijke yogapraktijk in het dorp voor iedereen die maar wil, geef workshops in tot bewustzijn komen en meer van die dingen. Ik ben diep tevreden.
En dan nu de leedladder - het woord groeit in mijn achting.
Natuurlijk wordt ook deze uithoek in Europa door steeds meer buitenlanders ontdekt die hier (semi)permanent willen wonen. Ik mag niet generaliseren, maar velen hebben een leedladder die reikt tot aan de hemel (of de hel). Als de een vertelt over een knieblessure, vertelt de ander over een dubbele knieblessure. Als de een vertelt over de mislukte avonturen met Portugese bouwers, heeft de ander een verhaal in de overtreffende trap. Als de een vertelt over de slechte service van de olijfperserij, vertelt de ander dat bij hem wel tweehonderd kilo verdwenen is. Bij de meeste van die dramaturgen gaat alles altijd mis en daar houden ze van, anders hebben ze niets meer te klagen. Dat is hun bestaanszin en dat heb ik te respecteren. Ik heb alleen zelden iets meegemaakt waardoor ik een tree hoger kan klimmen dus ben ik voor hen een waardeloze gesprekspartner. Na zo’n betoog vraag ik regelmatig: “Hoe had je het dan gewild?” Meestal blijven ze het antwoord schuldig omdat denken in oplossingen (onbewust) niet de bedoeling is. Dus houd ik afstand tot de nieuwkomers. Ik luister en blijf met twee voeten op de grond staan, tussen de oeroude olijfbomen. Die leedladder … die heb ik niet en het is nu al een gevleugeld woord hier in huis.
Dank je wel Karin.
#WoW staat voor Woord of the Week (voorheen Word on Thursday). Iedere donderdag kiezen Karin Winters en Irene Bertholee om beurten een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen.
Vergeet niet je in te schrijven. HET IS GRATIS.
Zo blijf je altijd op de hoogte van nieuwe artikelen, blogs, overpeinzingen, gebeurtenissen en van mijn leven in Portugal in het algemeen.
En je mag dat wat ik schrijf altijd delen met anderen van wie je denkt dat ze het op prijs stellen om te lezen.
Haha wel heerlijk om over te lezen, over die ‘leedladder’ 😄