Het was 2016 toen we in ons nieuwe huis trokken

Wat ik herontdekte over mezelf en verhuizen

2016 - Quinta dos Chões in de olijfboomgaard

Ik schreef toen na de verhuizing, tussen de bedrijven door - een korte impressie van die dagen.

We wonen nu ruim een maand in ons nieuwe huis. Coen en ik vallen dagelijks van de ene verbazing in de andere. Over het boven verwachtingen resultaat. Een mooi, praktisch en logisch ontwerp van Coen gebaseerd op: make do with what you have and make it better - en een degelijke, betrouwbare bouwer. De ideale combinatie. Hoewel Coen en ik onszelf ervaringsdeskundigen noemen op het gebied van verhuizen, is het iedere keer opnieuw spannend en vermoeiend. Eerlijk is eerlijk.

Wat ik herontdekte over mezelf en verhuizen is dit:

• Ik vraag me nooit af waar te beginnen. Ik begin in een hoek, bij een verhuisdoos. En dan gaat de rest vanzelf.

• Ik richt als eerste de slaapkamer in en de kledingkasten. Al is het provisorisch. Niets lekkerder dan je eigen bed in die drukke weken.

• Ik maak de badkamer bruikbaar. Zorg voor goed licht en spiegel (Coen doet dat dus).

• De keuken is veel werk. Ik doe dat na slaapkamer en badkamer. Trouwens die keuken doe ik nog wel drie keer opnieuw, tijdens het gebruik merk ik wat praktisch is voor mij.

• Hoe moe ik ook ben, ik ga iedere discussie uit de weg. De meest eigenwijze op dat moment heeft altijd gelijk. Lekker eten en een fles wijn maken van gelijk geluk. Ik krijg de dingen toch niet af in een dag. En hoe belangrijk is het allemaal? Voor mij is niets belangrijk genoeg om een domestic te voeden.

• In de praktijk hebben wij trouwens nooit tegelijkertijd een kort lontje. Humor is onze redder in alles. Daar hebben we genoeg van in huis.

• Ik accepteer dat het bijna niet mogelijk is de dingen meteen op de juiste plek te hebben. Sommige wel, sommige gaan wel tien keer door mijn handen. Dat is goed want het geeft te denken. Hoort het wel in mijn huis? Hoort het wel bij mij?

• We hebben gelukkig een zolder. Daar staan onuitgepakte dozen. Spullen. Van mijn moeder, Coens moeder en van “toen vroeher” zoals de Indischen dat zeggen. Zowel Coen en ik zijn makkelijke wegdoeners en over deze spullen moest ik nog nadenken. We hebben elkaar beloofd dat we in de winter alles opnieuw door onze handen laten gaan en niet meer terug zullen zetten. Het streven is een lege zolder.

• Verhuizen verdiept mijn bewustzijn en zelfkennis. Er zijn natuurlijk meer manieren om dat te bewerkstelligen en ik hou van verdieping door middel van dagelijkse gebeurtenissen. Mijn bewustzijn vergroten op een yogamat is veel te makkelijk vind ik.

• Flexibel als bamboe zijn, is een eigenschap die ik koester. Dat heeft me ver gebracht en hoe ouder ik word hoe simpeler.

• Deze plek ligt me na aan het hart. Het voelt alsof ik één ben met de aarde, de bomen, de bergen, de dalen en het uitspansel met al die sterren. Ik ben (en Coen ook weet ik) tevreden.

Update anno 2025.

Het ambitieuze lege-zolder-plan is nog theorie. Het archief van mijn ouders heb ik wel in kaart gebracht en ik heb in de Coronatijd een boek geschreven over hun avontuurlijke leven en onverwoestbare liefde voor elkaar. Titel: Kind van de koloniën (uitverkocht en misschien maak ik er nog een e-boek van).

Het archief van Coens familie heeft hij weggedaan.

Coen en ik genieten iedere dag (heus waar) van de dingen die hier vooral niet gebeuren. Het is altijd doodstil, buiten de natuurgeluiden die zijn soms oorverdovend. Mooier wordt het niet.

---

Dank je voor het lezen van dit verhaal. Ik publiceer over mijn leven en werk in de bergen van Portugal, over yoga zoals het van oorsprong bedoeld is en over kwesties die samenhangen met het ons bewust worden van onze beweegredenen in het leven. Schrijf je in om niets te hoeven missen. En je mag natuurlijk je waardering uitdrukken met een kleine maandelijkse bijdrage van € 5. Want schrijven is een bijna fulltime baan. Dank je wel!