Het is lila en buigt mee
Wat nou als wij mensen die souplesse zouden hebben?
Wanneer de lente op gang komt doet ze dat met kleine en vooral voorzichtige stapjes. De eerste bloempjes zijn de meest fragiele van alle soorten die daarna nog zullen verschijnen.
Een van de eerste bloemen die in het oog springt staat hoog op een dunne stengel met bovenin wel zes kleine bloempjes in de kleur lila. De souplesse waarmee ze meebewegen met de wind, meebuigen met de dikke bijen die zich tegoed doen aan stuifmeel en hoe lichtvoetig ze door het kortstondige leven gaan, vind ik een wonder zoals ik de hele schepping een wonder vind, inclusief de mens.
Vandaag zit ik op het platje voor mijn schrijfcabana in de stilte van de natuur en kijk naar het groen, de bloemen en de rotsen bedekt met mos en dan schiet de gedachte door mijn hoofd:
Wat nou als wij mensen iedere lente zo konden beginnen?
Vers.
Zonder verhalen, met een schone lei.
Met de souplesse om mee te bewegen met alle stormen die er waaien door de samenleving.
Zelfs meebuigen kunnen we met de lasten die we op onze schouders nemen net zolang tot het genoeg is, En net zoals de bij vertrekt als het stuifmeel op is en de bloem weer recht kan staan, zo kunnen wij de rug weer rechten zodra we inzien dat we het gewicht van onze lasten zelf hebben bedacht en ook zelf kunnen afleggen.
En zo keert de rust weer terug tot het volgende verhaal wordt gesponnen in het mensenhoofd.
Ontroerend mooi geschreven