Een mens blijft altijd leerling
Zelfs in de keuken
(PORTUGUÊS) (ENGLISH)
Een mens blijft altijd leerling. Tenminste, ik wel en dan ook nog op alle gebied. Van geschiedenis, filosofie en yoga tot de Grand Prix, kennis van mens en natuur en eten koken. Ja, eigenlijk leren we van alle mensen (van buschauffeur tot grote liefde) die we tegenkomen in ons leven en van alle situaties die we onbewust hebben gecreëerd. Wie zaait zal nou eenmaal oogsten.
Ik krijg wel eens de indruk dat hoe meer kennis ik tot me neem, hoe minder ik weet. Iedere keer als ik ook maar denk dat ik iets weet, blijkt het anders in elkaar te zitten en gaat er een wereld open. En zo overkwam mij dat ook een keer in de keuken.
Het was eind jaren negentig. Mijn kinderen allang het huis uit en achter mij twintig jaar ervaring in het runnen van een huishouden met een fulltime baan en dan bedoel ik niet een ambtenarenbaan.
Een onderdeel van het huishouden runnen was eten bereiden en ik beschouwde dat als een rustpunt aan het begin van de avond. Een manier van ontspannen na weer zo’n dag. Wanneer ik nu terugdenk aan wat ik allemaal deed op een dag en hoeveel stress er in de lucht zat en in mij, lijkt het wel een ander leven. En toch verscheen er iedere dag een maaltijd op tafel. Thuisbezorgd bestond nog niet en vers eten vond ik toch belangrijk.
Later gingen we ook regelmatig uit eten en zo kwam ik in contact met Herman den Blijker die in die jaren restaurant De Engel (nog voordat het een Michelinster kreeg) had in Rotterdam, de stad van mijn man, de stad waar zijn bedrijf was gevestigd en waar wij allebei werkten. We raakten bevriend en niet uitgepraat over lekker eten.
Toen wij voor een aantal weken een groot vakantiehuis hadden gehuurd in Frankrijk, ergens bij Avignon op het land in de bossen, kwamen vrienden en familie langs om een paar dagen op adem te komen en zo ook Herman. Hij wilde graag een avond voor ons koken en ik mocht zijn assistent zijn.
Op de foto krijg ik duidelijk instructies. Met mijn handen in mijn zij, volledig in de houding en klaar voor de start. Verse vis gingen we kopen en nog veel meer. Daarna aan de slag in de authentieke keuken van het oude Franse landhuis.
Herman kookte, praatte, maakte grappen als altijd en gaf mij allerlei instructies. Ik ruimde in mijn - intens hoge - tempo alles meteen achter hem op. Toen de vis bijna klaar was op de grill vroeg hij:
Waar is dat bord?
Welk bord?
Dat bord waarop de vis lag!
Afgewassen, zei ik tevreden.
Herman verschoot bijna van kleur en in goed Haags/Rotterdams liet hij me weten dat ik een sufferd was en dat die sappen van de marinade nou juist het geheim waren van de hele visbereiding.
Ondanks het niet hebben van dat ene ingrediënt hebben we heerlijk gegeten en was het een prachtige en bijzonder vrolijke avond.
En die les?
Ben ik nooit meer vergeten.
Dank je voor het lezen van Liesbeth Steur - Nederlands. Ik publiceer over mijn leven en werk in de bergen van Portugal, over yoga zoals het van oorsprong bedoeld is en over kwesties die samenhangen met het ons bewust worden van onze beweegredenen in het leven.
Schrijf je in en sluit je aan bij de nu al tweehonderd volgers om niets te hoeven missen.
En je mag natuurlijk je waardering ook uitdrukken met een kleine maandelijkse bijdrage van € 5. Want schrijven is een bijna fulltime baan. Dank je wel!
Leuk verhaal.