Een eerbetoon aan alle mensen die zomaar glimlachen wanneer ze verrast worden
voorwaarde is dat ze het leven de ruimte geven
Zo.
Pfff …
Het is een feit.
De Van Porsche naar ploeg verhalen zijn een waar e-boek, uitgegeven door
ook wel bekend als de , dat sinds 1 november overal te koop is. Hier is de link om te bestellen! Je kunt het ook nog steeds hier op mijn Substack lezen als je betalend abonnee bent.Het boek beschrijft mijn leven tussen 2000 en 2016. We zijn bijna weer tien jaar verder en mijn leven lijkt wat rustiger te zijn geworden. Alhoewel … Het is in ieder geval voor mij met de dag interessanter, vermakelijker, leerzaam en gezellig.
Ik ben blijven schrijven zoals ik al mijn hele leven doe. Veel verhalen kun je hier op mijn Substack pagina lezen in het archief en ik blijf dus vanaf nu iedere dinsdag om 07:00 uur een waargebeurd verhaal plaatsen.
Ik wens je plezier en een goed leven. Dat kan als je maar zo flexibel bent als bamboe dan geef je jouw leven de ruimte om te gebeuren. En dat is precies de intentie van Maria Simões. Lees maar.
Wanneer ik zie, hoe ze contact maakt met de mensen om haar heen, dan val ik stil. Maria heet ze. Maria Simões. Ik schreef een paar jaar geleden ook over haar en om een of andere reden stond ik vanochtend op met haar in gedachten. Inmiddels weet ik waarom dat is en daarom schrijf ik nog eens over haar. De volgende keer zal ik uitleggen waarom ze figuurlijk zo de aandacht trok. Dat gaat allemaal over de innerlijke stilte.
Maria is rond de vijftig en is sinds 2003 clown van beroep. Dat begon toen ze op de Azoren woonde. Nee, geen circusclown of een Cliniclown alhoewel Maria ook verschijnt bij zieke mensen. Ze begon in het theater als acteur, regisseur, leraar, musicus, schrijver, grappenmaker, schepper. In haar clownsschap – vertelde zij mij – kan zij al haar talenten combineren en schept zij steeds een nieuw Utopia.
Nou moet je weten dat ik helemaal niet van clowns hou alhoewel ze mij van kinds af aan hebben geïntrigeerd. Het was niet de act die me fascineerde. Het was het masker en vooral wat ik daarachter zag. Het contrast van die uiterlijke lach en innerlijke zwaarte. Het was voor mij meer een uitvergroting van wat ik als kind bij de grote mensen zag. Ze doen vrolijk en zijn het niet. Nu ik zelf een groot mens ben, begrijp ik maar al te goed dat je je best iets beter voelt als je vrolijkheid acteert. Het is handig om te kunnen, zolang je de oorsprong van de treurnis maar niet probeert te ontlopen.
Ik leerde Maria kennen – zonder te weten van haar clownerie – omdat ze jaren geleden deelnam aan mijn yogalessen. Ze is een vlotte prater, spreekt vele talen en, ze kan waarnemen en luisteren. Zodra Maria zich heeft geïnstalleerd op haar yogamat keert ze naar binnen. Ervaringsdeskundige, dacht ik.
Op een dag kwam ze me na de les wat vragen. Of ik een workshop qi gong wil geven aan de clowns van het Internationale Clowns Festival in Castelo de Vide. Ik keek haar aan en in mijn hoofd kon geen enkele gedachte een aanknopingspunt vinden bij dit verzoek. Qi Gong? Clowns? Zo’n verzoek had ik nog nooit gehad. Ze bleef even stil, vertelde dat ze clown is en schetste toen het festival.
“Tijdens het festival komen heel veel clowns uit de hele wereld bij elkaar. Om te leren van elkaar, gezamenlijk het leven te verlichten van mensen in ziekenhuizen, in de oude-van-dagen-tehuizen, in de huizen op het platteland en op straat. We werken één-op-één. Weinig schmink, weinig poespas alleen een rode neus.”
“Soms zet ik een rode neus op en ga ik de straat op, als Luna (Maan), om dingen van me af te gooien die ik op geen enkele andere manier kwijt kan. In Peru bijvoorbeeld heb ik, met mijn neus op, in augustus en september 2010 honderden inheemse bomen geplant samen met de kinderen van kleine schooltjes in afgelegen gebieden. Ter herinnering aan mijn clowneske omzwervingen door de wereld. Kijk maar eens naar O Dia Perfeito. Het is een eerbetoon aan alle mensen die zomaar glimlachen wanneer ze verrast worden, dat wil zeggen, wanneer ze het leven de ruimte geven.”
Ik meld me die winteravond zonder enig idee wat me te wachten staat zoals afgesproken om zes uur in de kleine kerk in Castelo de Vide, een dorp met stadsallure niet ver van Marvão. In deze weken het zenuwcentrum van het festival. In de kerk is het druk met veel clowns die allerlei workshops aan het geven zijn. Met Maria loop ik naar de locatie van de workshop. Naar de top van het stadje. Naar de burcht. Het oude verdedigingswerk dat nu een toeristische attractie is. Behalve gisteravond dan.
Het is mistig, koud en de straten zijn verlaten. Ik geef me over aan het moment, laat alle vragen in mijn hoofd voor wat ze zijn en licht geconcentreerd ons glibberige pad bij. We klimmen in stilte verder. Onze adem maakt wolkjes. Maria heeft de sleutel van het militair museum. Daar gaan we naar binnen. In de gewelfde zaal staat een kleine bouwlamp op de grond die net zoveel licht geeft als een Himalaya zoutlamp. Door het raam zie ik in de diepte de lichtjes van het stadje. We zien elkaars schimmen. Ik heb geen enkel idee hoe dit aan te vliegen. My finest hour! Niets weten en wel te zijn. De deelnemers lopen geruisloos binnen. Dat kun je wel aan deze clowns overlaten.
Ogen dicht en voel je voeten. Zo begin ik. Ik wacht. Voel mijn adem. Na ruim een uur hebben de schimmen getraind, het warm gekregen, de energie laten stromen, geademd en de OHM klank gezongen. Zo mooi als in deze gewelfde ruimte heb ik dat nog niet meegemaakt. Het is waarlijk indrukwekkend. En dan een diepe verbondenheid voelen met mensen van wie je de gezichten niet kunt zien.
In stilte lopen we de burcht uit, glibberen de berg af, terug naar de kerk. Daar voor de ingang van de kerk in het licht van de straatlantaarn, zien we elkaar voor het eerst. We moeten lachen.
Later ben ik naar optredens geweest van Maria en iedere keer is het haar innerlijke stilte die me raakt. Misschien is het wel het evenwicht dat zij heeft gevonden tussen haar gemoed dat soms kan wegen en de lichtheid van het leven.
Af en toe kijk ik nog eens naar de film die gemaakt is in Peru. Maria loopt in een desolaat berglandschap met haar rode neus. Na een tijd ziet ze iemand, dan nog iemand, kinderen, meer kinderen in schooluniform, een schoolgebouw en daar in die kurkdroge, harde grond gaat ze met de leerlingen een boom planten.
Kinderen zijn onschuldig en ontvankelijk voor alles. Daar in de bergen van Peru waar niemand iets heeft, voelen ze in de aanwezigheid van Maria iets dat ze in de hardheid van hun bestaan niet vaak ervaren. Je ziet aan hun gezichten dat ze dat gevoel nog geen plaats kunnen geven.
Dat noem ik nog eens bijdragen aan de mensheid!
P.S. de video O Dia Perfeito! staat op Vimeo en is in het Spaans. Wanneer je even de tijd neemt en je openstelt weet ik zeker dat je begrijpt wat er gaande is, al spreek je de taal niet.
Mooi verhaal
Blijf schrijven en nu ook schilderen.....