Een dag aan de banjer in het Haagse

Met kleindochter Noa (19)

“Groot”dochter op haar favoriete plek Strandpaviljoen Zuid

Raar woord eigenlijk, kleindochter. Hoezo klein? Ze is een kop groter dan ik.

Ja, zei kleinzoon van 13 en een ook een kop groter dan ik: dat is niet zo moeilijk, groter te zijn dan jij.

Dus waarom geen grootkind, grootzoon, grootdochter? Dat zeggen de Engelsen tenslotte ook.

Wie liepen van Duindorp naar Statenkwartier. Ik rook de zee en hoorde de meeuwen. We hadden besloten om de Fred te doen en het Haagse centrum links te laten liggen want druk en geen meerwaarde voor mij. In mijn Portugese tempo is het een half uurtje lopen. Noa met haar mooie lange benen hield zich in. De zon scheen en een zacht briesje zorgde voor een zomergevoel. Ik wil altijd even naar boekhandel Paagman, gewoon om te neuzen. Ik vroeg aan een winkelbediende waar tegenwoordig de hoek is van Nederlands-Indië. Nieuwsgierig naar nieuwe uitgaven als ik was. Het was schamel, zeer schamel. Het rijtje boeken die waarlijk over de geschiedenis van de oud-kolonie ging was verrijkt met allerlei boeken over slavernij.

We dronken een ijskoffie. In Spanje heet dat een un café con hielo, in Portugal um café com gelo en in Den Haag een iced latte-macchiato. Noa vertelde over haar surfervaringen in Bali waar ze in januari was en over haar werk bij Strandpaviljoen Zuid. Ze heeft een tussenjaar achter de rug en plakt er nog een jaartje aan vast, dus gaat ze door met werken bij Zuid totdat ze weet wat ze wil studeren. Mogelijkheden te over.

Ik zou een echt vak leren waarmee je altijd geld kunt verdienen. In vredes- en oorlogstijd. Dat heb ik ooit gedaan. Ik leerde voor coupeuse tussen mijn talenstudie door want mensen willen altijd kleren aan hun lijf. Ik kan je vertellen dat mij dat financieel soms heeft gered. Want met vertalen was geen droog brood te verdienen en met het maken van sexy kleding voor de dames van de Mayfair – de Haagse Yab Yum - wel. Een van de dames waar ik kleding voor maakte zoals buikdanspakjes, vroeg mij eens of ik wel wist wat voor werk ze deed. Ik keek haar toen verbaasd aan en zei: Ja, natuurlijk weet ik dat. Jij naait mannen voor je geld en ik kleren.

Dus een echt vak, daar heeft een mens wat aan.

We gingen natuurlijk naar de Hema en banjerden terug naar Scheveningen waar we lunchten bij Manon die een kleine maar fijne eetgelegenheid – Kitchen & Cafe Green Olive - heeft om de hoek bij de haven. We zaten in de zon en praatten verder. Over de komende zomervakantie, over het leven op mijn boerderij. Het boeit me altijd te horen wat de jonge mens beweegt.

De dag was zo om. Net als de week die zo relaxed was omdat ik in Noa’s kamer in het huis van haar vader mocht logeren. Noa zelf moest bijna alle andere dagen werken en sliep in haar favoriete kamer, die bij haar moeder thuis. Gelukkig voor de kinderen wonen de ouders in dezelfde straat. En voor mij. Want dan kan ik ook nog even langs mijn ex-schoondochter Nanna, om ook haar verhalen te horen, wederom zittend in de zon op een terras met dit keer een capuccino.

Ik ben weer geheel op de hoogte, heb iedereen in de ogen kunnen kijken en kan met een gevuld en gerust hart terug naar huis, naar mijn geliefde Portugal.

---

Dank je voor het lezen van Liesbeth Steur - Nederlands. Ik publiceer over mijn leven en werk in de bergen van Portugal, over yoga zoals het van oorsprong bedoeld is en over kwesties die samenhangen met het ons bewust worden van onze beweegredenen in het leven. Schrijf je in om niets te hoeven missen. En je mag natuurlijk je waardering ook uitdrukken met een kleine maandelijkse bijdrage van € 5. Want schrijven is een bijna fulltime baan. Dank je wel!