(PORTUGUÊS a próxima semana por causa de problemas com o computador)
(ENGLISH will follow next week due to computer problems)
De week begon eigenlijk uitstekend
Man Coen had bedacht dat hij de woonkamer en keuken ging witten deze week. In etappes. En rustig aan. Geen haast. Het is nu zo hoog zomer dat op het land weinig te doen valt en de temperatuur binnen zich goed leent om te witten. Coen zijn lengte maakt het werk makkelijker dan voor mij. Hij is vrij lang (182 cm) vind ik, in ieder geval lang genoeg dat hij niet voor alles op een trapleer of ladder hoeft te klimmen zoals ik (160 cm en krimpend lijkt het af en toe). Ik heb me nooit te klein gevoeld voor iets in het leven want de slogan die mijn vader mij inpeperde was: klein maar dapper groot maar stom en die zit er ingebakken bij mij. Alleen als ik ergens op twee centimeter na niet bij kan. Dat vind ik net zo irritant als een pot of fles met een schroefdraad deksel die ik niet een, twee, drie open krijg of een verpakking van zoiets simpels als van een zak hondenvoer of kaas waar ik dan altijd weer een schaar voor nodig heb. Voor de rest heb ik een oneindig geduld geloof ik en al helemaal met computers.
We hebben hier in huis een grote woonruimte met in een deel onze werkplekken bij elkaar (ja Coen en ik werken met onze bureaus in een L tegen elkaar), zithoek met een grote luie bank en televisie en een deel waar de eettafel staat vlak bij de deels open keuken. Hij begon bij de werkplek want dan hoefde ik geen schrijfdag te verliezen. En zo geschiedde. Nu is het vrijdag en doet Coen als laatste de keuken. Hij wil geen hulp want heeft zo zijn eigen systeem. Ik vind het prima, dan kan het leven hier gewoon doorgaan. Wat het wel betekent voor mij is, dat ik meteen een soort van grote schoonmaak hou in plaats van te schrijven. Gordijnen wassen bijvoorbeeld en nu eindelijk eens recht maken aan de onderkant. Ik had ze ooit korter laten maken door een naaister hier uit het dorp en toen waren ze scheef. In die tijd had ik veel werk dus ik dacht bij mezelf zeur niet. En je snapt het al, zeven jaar lang heb ik er tegenaan gekeken en bij iedere wasbeurt (ze zijn wit in een huis met houtkachel) heb ik het gelaten voor wat het was. Nu was de grens bereikt. Ik heb zelf jarenlang een mode-atelier gehad voor trouw - en baljurken voor het Haagse corps diplomatique. Voor de Wassenaarse dames die van ellende niet meer wisten wat ze aan moesten of wat ze moesten kopen zonder iemand tegen te komen die hetzelfde aan had en voor de dames van de Mayfair (de Haagse Yab Yum) maakte ik allerlei spannende kleding in buikdanspakjes. Dus voor het rechtmaken van een gordijn draai ik mijn hand eigenlijk niet om. En zo geschiedde. Plus alle ramen zemen, schilderijen en door het leven heen verzamelde herinneringen poetsen.
Donderdag, gisteren dus, ging ik eindelijk achter mijn bureau zitten en deed eerst even voordat ik zou gaan schrijven een upgrade die al dagen wachtte. Toen ging de Mac in coma. Hij wilde niet meer herstarten. Een bekend probleem lees ik op internet via mijn telefoon. Want geen computer, geen internet. Ik volg met oneindig veel geduld alle instructies op die me worden gegeven. Uren later doet de Mac het nog steeds niet. De laatste optie die wordt geboden in het geval het allemaal niet lukt, is naar iemand toe te gaan die er verstand van heeft. Nou hebben we veel geluk dat er zo eentje in Portalegre zit, de hoofdstad van de provincie waar we wonen die op een half uur rijden door de bergen te bereiken is. Ik bel José van 2TR Portalegre en hij zegt dat ik meteen langs kan komen. Vanochtend kreeg ik een telefoontje van hem met een prijsopgaaf die uitermate redelijk is en met de mededeling dat de enige optie is om de machine tot aan de wortel schoon te maken. Daarbij kan van alles verloren gaan. Ja ik heb een back-up op een externe harde schijf en in de iCloud.
Ik schrijf nu op mijn oude MacBook, uit 2011. Die lag nog in de kast. Briljant idee dacht ik dan werk ik gewoon daarop verder. Ja schrijven kan maar het wereldwijde web op gaan kan niet dus geen toegang tot de iCloud via deze oude trouwe laptop en een e-mailprogramma activeren kan ook niet. Te verouderd, geen beveiliging genoeg en de laptop kan ook niet meer wat je noemt ge-upgrade worden. Dus gebruik ik straks zo ouderwets als het maar zijn kan, een USB stick en zal via de Mac van Coen die toch staat te schilderen, dit stuk publiceren op Substack. Als trouwe lezer begrijp je nu waarom ik niets heb geschreven.
Heb jij trouwens een recente back-up van al je schrijf- of ander werk? Ben heel benieuwd. Ik was daar best slordig in totdat er een kleine ramp gebeurde jaren geleden.
Mijn laptop gaf een paar maanden geleden ook de geest. Ik heb ´'m nog met veel moeite aan de praat gekregen, maar werd gebombardeerd met waarschuwingen dat een en ander verouderd was (klopt, de laptop was meer dan 10 jaar oud) ... Enfin, ik besloot een nieuwe laptop te kopen. Het oudje had ik in NL gekocht (Wassenaar by the way). De nieuwe hier in Fuerteventura. Dat was wennen! Want ik kreeg te maken met een Spaans toetsenbord. Heb opnieuw moeten leren tikken. Poeh! Ik heb doorgezet . ik had natuurlijk geen andere keus - en hebtoch weer een aardige snelheid kunnen ontwikkelen. Eind goed al goed. Werk jij met een Portugese taalindeling?
Dat had gekunt alleen heb ik daar een slechte ervaring mee gehad een paar jaar geleden. Uiteindelijk hebben die jongens het ook opgelost voor me. Het is mijn vak niet en Apple is toch anders dan een pc. Ik heb goede hoop. Nu tik ik op een tablet. 😉 En het huis is gewit en schoon. Heerlijk.