De weddenschap op de Galata Brug

Een spektakel waar flanerend Istanbul van opkeek

Galata Brug over de Gouden Hoorn in Istanbul

(português)  (English)

Ooit vond ik op een boekenmarkt een klein pocketboek over yoga. Ik was dertien of veertien jaar en had nog nooit over yoga gehoord. Het kostte 1 gulden. Dat kon ik wel betalen van mijn zakgeld Waarom ik het kocht? Geen idee. 

Eenmaal thuis ben ik gaan lezen en plaatjes kijken totdat ik na een paar weken op mijn hoofd kon staan, zoals mijn vader dat ook kon. Ik wilde hem altijd nadoen. Mijn vader kon zelfs op zijn handen lopen. Niet alleen door de kamer. Hij deed dat ook buiten. Zoals die keer in Istanbul waar wij als gezin in de jaren vijftig woonden. We hadden op een feestdag met vrienden van mijn ouders geluncht op of beter gezegd onder de Galata brug. De brug over de Gouden Hoorn.

Patricia en ik waren de enige kinderen in het gezelschap. Aan het einde van de lunch troefden de mannen elkaar af met hun sterke verhalen. Toen mijn vader - kampioen sterke verhalen vertellen - zei dat hij op zijn handen kon lopen, was de weddenschap gauw gemaakt. Hij zou voor een fles whiskey op zijn handen de brug over lopen. Ik vond het heel spannend want ruim vierhonderd meter is best een eind. Het was druk op de brug. Met de vele vissers, wandelaars, bedelaars, families, spelende kinderen en tram- en autoverkeer. Mijn vader ging op zijn handen staan en lopen. Wij er joelend achteraan. Iedereen ging opzij en velen sloten zich aan. Het was een kleurrijke colonne die handenklappend meeliep. De vissers draaiden zich zelfs om want wilden niets van dit schouwspel missen. Hij won zijn fles whiskey.

Twee jaar na aankoop van het boekje verdween het de kast in met de yoga. Mijn leven nam zijn loop. Ik trouwde op mijn eenentwintigste, kreeg al snel twee zonen en ik deed wat ik wist. Ik deed mijn moeder na. 

Tot ik door een skiongeluk niet meer kon sporten. Toen herinnerde ik me het yogaboekje en wat ik daar gelezen had over zelfheling en ging aan de slag. Ook kocht ik nu de echte yogaboeken. Later begin jaren zeventig ontdekte ik een yogastudio in de Haagse Archipel en toen na maanden trainen de blessure aan mijn knieën enigszins te verdragen was, ben ik daar voor het eerst naar een echte yogales gegaan. Ik stapte een voor mij totaal onbekende wereld binnen van Baghwan-aanhangers, wierook, aura-healers, selfmade sjamanen, mantra-zangers en meditatie. Mijn yogadocent, opgeleid bij Baghwan in Poona, India vroeg me na een tijdje en met enige regelmaat haar lessen over te nemen en adviseerde me naar een opleiding te gaan. Dus toen ik 32 jaar was, was ik gediplomeerd. En belangrijker dan dat: ik wist een beetje meer en net genoeg voor een eigen yogapraktijk. 

Toch kwam na een paar jaar de blessure (aan beide knieën) weer terug. Een arts voorspelde me een toekomst in een rolstoel, een andere specialist zei: opereren. Weer ander zei nooit doen, dat komt nooit meer goed. Ik kon geen trappen meer lopen, niet fietsen en erger dan wat dan ook, ik mocht absoluut geen yoga beoefenen of les geven. En ik geloofde dat. 

Binnen een week had ik normaal werk op een kantoor. Ondertussen hield de blessure me wel bezig. Dat kon toch niet waar zijn? Een rolstoel. In de vroege ochtenden als iedereen in huis nog sliep en tussen de bedrijven door ben ik stil gaan zitten. Je kunt het meditatie noemen of iets anders. Het bracht mij in ieder geval steeds dichter bij mezelf waardoor ik beter zicht kreeg hoe ik functioneerde. Acht innerlijk turbulente jaren gingen voorbij en tegen de tijd dat ik veertig was, was ik gescheiden en waren mijn knieën geheeld. 

Dit verhaal heb ik vast wel eens eerder verteld. Dus waarom vertel ik dit nog een keer? Omdat ik dat ene eerste boekje kwijt was geraakt in de talloze verhuizingen en het een paar weken geleden bij Leva para Ler (een openbare, gratis bibliotheek van tweedehands boeken die je kunt brengen en meenemen) hier op de markt in het dorp weer tegenkwam. Ik heb het beduimelde boekje meegenomen en met een glimlach opnieuw gelezen.

Sinds de heling (zonder ingreep van snijgrage artsen) van mijn knieën doe ik aan zelfheling. Of het nou een verkoudheid is pijn in mijn nek, alles heeft zijn eigen verhaal en daar luister ik naar. Het is voor mij de normaalste zaak van de wereld en ik zou willen dat het voor iedereen zo is. Je hoeft daarvoor niet aan yoga te doen of op je handen te kunnen lopen hoor. Je hoeft alleen maar drie dingen te kunnen:

1. geloven dat het kan (eerst geloven dan zien);

2. in staat zijn jezelf in stilte van binnen te bekijken;

3. een respectvolle dialoog aangaan met je cellen. 

Easy does it!

Mijn websites liesbethsteur.com en yogastudiomarvao.com zijn niet meer in de lucht. Vergeet dus niet je hier bij mijn Nederlandse Substack pagina in te schrijven. (Ik heb ook een Engelse en een Portugese Substack pagina). Je hoeft niet te betalen en dat mag natuurlijk wel, want schrijven is ook werk. Door je in te schrijven blijf je altijd op de hoogte van nieuwe artikelen, blogs, overpeinzingen, gebeurtenissen en van mijn leven in Portugal in het algemeen.

En je mag dat wat ik schrijf altijd delen met anderen van wie je denkt dat ze het op prijs stellen om te lezen.