Cuba libre dos pobres

Water bij de wijn

Foto: Zomer 2020 - Leone en Kitty

(PORTUGUÊS) (ENGLISH)

Eigenlijk houd ik niet van in de zon liggen bakken. Het was ook niet de favoriete bezigheid van Leone. Zij was een goede vriendin van mij totdat ze in februari 2022 ten onder ging aan een turbokanker. De huisarts noemde de ziekte een op hol geslagen paard dat niet meer te stoppen was. Het was in nog geen vier maanden gedaan. Over en uit. 

Leone had in de jaren zeventig als kunstenares uitgebreide ervaring in het Amsterdamse nachtleven opgedaan. Alles gezien, alles gedronken en gebruikt en natuurlijk op de tafels gedanst.

Toen ze dertig was bedacht ze dat het beter zou zijn naar een rustig buitenland te vertrekken om serieus te gaan schilderen en omdat ze deze manier van leven niet lang zou volhouden. Ze ging naar Wales waar ze in Fishguard terecht kwam, de plaats waar de ferry uit Ierland aanlegt. Ze kocht een oud huis, verbouwde het, begon een B&B en trouwde met de Welshman van wie ze het pand had gekocht. Na tien jaar Fishguard samen vertrokken ze naar het Iberisch Schiereiland waar ze op vele plekken in Spanje en Portugal - van Porto tot Tavira - woonden om te eindigen in de Serra de São Mamede. Ze bleef hier hangen omdat ze vervoerd was van het licht in de Serra. Ze kon daar niet over uit.

Het leven had ups en downs en doorgaans was Leone een tevreden mens. Haar man Chris overleefde zijn levensstijl niet. Na zijn dood, versoberde Leone want ze wilde wel wat ouder worden dan vijfenzestig. Nou, zei ze altijd als we het over leeftijd hadden en verwachtingen van de toekomst, ouder dan 74 word ik niet. Als ik dan vroeg waarom niet, antwoordde ze dat het daarna toch niet meer interessant zou zijn en ze alles al had gedaan binnen en buiten de lijntjes. Dus wat kon het leven nog meer te bieden hebben? Jaarlijks op haar verjaardag in mei kwamen we weer op dat onderwerp en ze week niet af van die leeftijdsgrens. 

Ieder jaar in juni kwam ze voordat ze naar haar atelier ging in Marvão altijd vroeg in de ochtend bij ons aan het zwembad liggen. Om bruine benen te halen, dan kon ze tenminste haar zomerjurkjes aan. We noemden dat professioneel bronzen want het was hard werken. Dat hielden we precies een week vol. Soms twee en dan wel om de dag. Want tja, er was ook werk aan de winkel voor haar en voor mij. Soms kwam Leone na haar werkdag in Marvão langs voor een Cuba libre dos pobres (origineel is het rode wijn met Coca-Cola. Leone deed alleen aan rode wijn met water en noemde het háár Cuba libre dos pobres). Ook nam ze dan een duik en altijd werd ze vergezeld door haar hond Kitty die ze ooit uit een kroeg had gered. Niet dat Kitty het water in ging, nee ze stond langs de kant en snapte niets van wat Leone deed. Ze waren onafscheidelijk die twee. 

Leone was een BM’er - een Bekende Marvanense met de bijnaam a Holantejana. Dertig jaren woonde en werkte ze onvermoeibaar aan haar schilderijen waarin de verdwijnende cultuur en leefgewoonten van de Alentejo de hoofdrol speelden. Met ijzeren discipline. In de Coronatijd waarin alles stil lag, hebben we samen een video gemaakt om haar werk online te promoten. De kwaliteit is niet je dat en het geeft een aardige indruk van haar dagelijkse gang. Ze heeft de 74 op drie maanden na niet gehaald en heeft dus gelijk gekregen.

Kitty daarentegen leeft onverstoorbaar verder. Bij ons. Hoewel ze de eerste weken de hele dag buiten bleef liggen om te wachten tot ze gehaald werd door Leone. Nu ben ik degene die loopt te mopperen over al die haren in huis zoals Leone altijd deed. We zijn nu twee jaar verder, er is een stichting die haar erfgoed beheert. De eerste tentoonstelling is in de maak en komt in het gebouw op de grens met Spanje in Puerto Roque. Ik vind het een passende locatie. Leone verstond namelijk de kunst om het leven spannend te houden door op de grens te leven. In alle opzichten. Daar hoorde de Cuba libre dos pobres ook bij.

Mijn websites liesbethsteur.com en yogastudiomarvao.com zijn niet meer in de lucht. Vergeet dus niet je hier bij mijn Nederlandse Substack pagina in te schrijven. (Ik heb ook een Engelse en een Portugese Substack pagina). Je hoeft niet te betalen en dat mag natuurlijk wel, want schrijven is ook werk. Door je in te schrijven blijf je altijd op de hoogte van nieuwe artikelen, blogs, overpeinzingen, gebeurtenissen en van mijn leven in Portugal in het algemeen.

En je mag dat wat ik schrijf altijd delen met anderen van wie je denkt dat ze het op prijs stellen om te lezen.