Check, check en dubbel check

Over stroopwafels op Schiphol, kleuters in Den Haag en arroz de pato in Marvão

Ik weet het, de wereld is in chaos, oorlogen overal, mensen zijn de weg kwijt, het moreel besef tot het nulpunt gedaald en een NAVO top die zoals alles, vraagt om dubbel blinde controle.

Dus in het groot wordt er van alles aan gedaan om ons - mensen die gewoon een prettig en tevreden en vrolijk leven willen leiden - het leven onmogelijk te maken. En in het klein gebeurt dat ook. Lees maar:

Ik was twee dagen in Nederland voor de begrafenis van mijn te leuke pleegzus. Het waren hectische en mooie dagen ondanks het verlies van deze markante vrouw. Terug op Schiphol bedacht ik me dat ik beloofd had stroopwafels mee te nemen. Geen tijd gehad om iets te kopen en op Schiphol koop ik liever niks. Toch gedaan. Belofte maakt schuld. Dus ik shop, vergelijk en koop deze stroopwafels op basis van wat er op het pakje staat.

The Stroopwafels of Joevers Bakery are made in Holland according to a traditional family recipe passed down from generation to generation.

Mooier wordt het niet: naar origineel recept. Al generaties in de familie. De lettertjes van de ingrediënten waren te klein om zelfs met leesbril te lezen. Ik vertrouw blind op een bedrijf dat prat gaat op zijn originele recept.

Eenmaal thuis checkt een van mijn huisgenoten (ik had het kunnen weten) de ingrediëntenlijst.

Tarwemeel, glucose-fructose siroop, margarine (plantaardige, palm- en koolzaadolie), emulgator, water, mono- en diglyceriden van vetzuren, zuurteregelaar, citroenzuur, suiker, 4% boter (melk), volledig kippenei, zout en nog veel meer ellende.

Hoe zou dat nou smaken? We staan in de keuken en nemen een hap vol rotzooi. De afbraak van onze cellen begint en ja, eerlijk is eerlijk, de stroopwafel is best wel lekker.

Ik wil alleen maar zeggen dat we ons druk kunnen maken over Het Haagse World Forum vol NAVO kleuters of over zulke ingrediënten - ja we zijn wakker - alleen gaat er niets veranderen. Behalve dat wij zelf een hoop energie kwijtraken met al dat drukmaken en ook nog eens een hele hoop negatieve energie rondstrooien.

Pas als wij allemaal (ik ook dus, dan maar geen stroopwafels of zelf maken natuurlijk) stoppen met dat giftige eten te kopen en aan de slag gaan om van onderaf iets te veranderen in de wereld op het gebied van de economie (van macro naar micro ZONDER die vermaledijde kredieten van Maxima) in plaats van weer te gaan stemmen om de democratische illusie in stand te houden, dan pas kan er iets veranderen. Dan pas kunnen de voedselgiganten hun producten niet meer kwijt en dan pas zullen de leiders hun grip kwijtraken op hun tot slaaf gemaakte volk.

En zo, van een gigantisch druk weekend met gigantisch veel mensen in mijn beleving - ik verloor zelfs mijn stem van het vele praten - zat ik gisteren te lunchen met de leraren en leerlingen van de Universidade Senior van Marvão. De afsluiting van het schooljaar. Een landelijk initiatief hier in Portugal om 55plussers op het platteland kansen te geven op zelfontwikkeling en meer interactie. Er is een ruim lessenpakket. Alles gratis en wij leraren (ik geef yogales) doen het om niet.

We waren met ongeveer zestig vrouw/man en kregen een drie gangen menu. Het werd gecaterd door de mensen die de minisupermarkt (Amanhecer) in het dorp runnen. Het hele menu was vers bereid en van lokale producten. Niks geen avocado’s uit Zuid-Amerika of Afrika. Niks geen emulgatoren of zuurteregelaars. Gewoon sla, tomaten en uien uit de tuin. Olijfolie en azijn van eigen bodem. De heerlijkste kazen, worsten en natuurlijk bruin fruit, koreandersoep, bacalhau com nata en arroz de pato en heel veel zoetigheid. Wijn, sangria, water, limonade en koffie. Een van de dames had een plastic waterflesje bij zich waarmee ze de tafels rond ging tijdens de koffie. Of ik wat água, water in mijn koffie wilde. De kenners weten dat het aguardente is. De Portugese brandewijn. Ook home made. Het flesje was binnen de kortste keren leeg en het meezingen en dansen kon beginnen.

De locatie? Een open opslagloods met een HOT TIN ROOF. Iedereen heeft zijn gouden juwelen en mooie kleren aan. De Portugezen zijn altijd in voor een feestje. Alle houten klapstoeltjes aan de lange tafels bezet. Iedereen zoenen en zwaaien. Na vier uur luisteren, praten, eten, lachen, zingen en meeklappen was ik opnieuw mijn stem kwijt en had iedereen gekookte hersenen. Het dak was gelijk een straalkachel.

Een certificaat rijker want daar zijn de Portugezen ook heel goed in, ben ik huiswaarts gekeerd. De stilte in en met een tevreden gevoel. Het is dit eenvoudige leven dat me bewust maakt van hoe het is om waarlijk mens te zijn.