Charlotte of de Dinky Toys

Een pop of auto's

In Cáceres (Spanje), op weg naar het museum Fundación Helga de Alvear, liep ik met vriendin Lucia door een straat met bars en restaurants. Allemaal gesloten. Het was nog ochtend. Meestal is er buiten de openingstijden niets te zien in zo’n horecastraat. Hier wel. Drie ramen gevuld met poppenhoofden die mij allemaal dodelijk toelachten. Ik schrok ervan. Poppen vond ik als kind al lichtelijk luguber.

Mijn zus Patricia had een pop die heette Sonja. Ze had een stenen hoofd, een geschilderd gezicht en dito kapsel, een zacht lijf en stenen armen en benen. Patricia speelde altijd met dat levenloze ding. Ik heb uiteindelijk ook een pop gekregen. Een modernere. Ik was per slot een jaartje later geboren en de ontwikkeling in speelgoedland was net begonnen. De mijne heette Charlotte, had een plastic lijf met onbuigzame armen en benen en nylon donkerbruin, lang golvend haar. Charlotte zat in een hoek van mijn kamer. Me aan te kijken. Tja, wat moest ik nou daarmee? Ik heb het heus geprobeerd. Wilde mijn moeder en Patricia best ter wille zijn. Ging op visite bij haar en pop Sonja. Met Charlotte. Dronk dan kopjes thee uit van die piepkleine kopjes van zo’n serviesje en moest van alles: groot mens spelen, netjes groeten, netjes zitten, converseren, de poppen toespreken als ze stout waren en niet kruimelen met de koekjes.

Ik had Dinky Toys en een houten garage. Dat zette tenminste zoden aan de dijk. Ik kon gewoon op reis. Door het hele huis. Ik kon pech krijgen – oh zo spannend want ik wist nooit wat er dan zou gebeuren. Meestal kwam de hulpauto die me naar de garage bracht. Ik kon benzine tanken bij de pomp, een kletspraatje maken met de pompbediende en gewoon weer op reis gaan naar de andere kant van het huis. Ja, ik kon zelfs naar buiten. De straat op. Ik was vrij en kon de hele wereld ontdekken.

Poppen zijn handenbinders. Je moet er voor ze zijn. Je moet ze aankleden (en wat moeten ze dan weer aan vandaag?). Ze moeten eten. Je moet hun kamer opruimen want ze kunnen niets zelf. Je kan met ze naar buiten in de kinderwagen, maar je moet wel op tijd terug zijn omdat ze weer iets moeten zoals eten of slapen. Je hele leven gericht op die Kwattaatjes.

Nee, dan die auto’s. Ik kon zelfs kiezen! Ja … mijn eigen vrije keuze dus. Uit mijn favoriete Amerikaanse lichtblauwe Woody (een Cadillac station wagon met houten panelen), voor als ik ver ging reizen; een groene Fiat 600, voor de stad; een truck of bulldozer als ik moest werken in de bergen, een brandweerauto en ziekenwagen – voor het geval dat – en natuurlijk een kraanwagen. Die hoorde bij de garage.

Ik ging trouwens altijd alleen op reis.

Had nooit iemand bij me.

Behalve mezelf en een blij hart!

Die poppenhoofden maken wat los! Nu weet ik weer dat ik poppen nog steeds luguber vind en dat de vrije ontdekkingsreis naar binnen óf naar buiten, mijn hart sneller doet kloppen.

Mijn websites liesbethsteur.com en yogastudiomarvao.com zijn niet meer in de lucht. Vergeet dus niet hier bij mijn Nederlandse Substack pagina je in te schrijven. HET IS GRATIS.

 Zo blijf je altijd op de hoogte van nieuwe artikelen, blogs, overpeinzingen, gebeurtenissen en van mijn leven in Portugal in het algemeen.

En je mag dat wat ik schrijf altijd delen met anderen van wie je denkt dat ze het op prijs stellen om te lezen.