Achterover leunen

Maar dan innerlijk (@birgittaklompenhouwer dank voor deze metafoor)

Gisteren was mijn drukste dag van een weekje Lage Landen. Ik weet dat iedereen het hier overdruk heeft en dat zoon en kleinkinderen de hoofdrollen spelen want ik reis voor hen naar hier. Dus maak ik mijn andere afspraken rondom hun vrije tijd.

Deze “tour of duty” sta ik er anders in dan alle voorgaande bezoeken in de afgelopen jaren. Ik ga maximaal twee maal per jaar, want twee kleinkinderen die ieder jaar jarig zijn in best wel voor mijn werk gunstige maanden: eind april en half oktober. Meestal is het een keer per jaar want ook ik heb het van alles om handen waarvan ik vind dat het gedaan moet worden. Dan komt zoonlief met kinderen een keer per jaar naar ons toe om zijn verjaardag te vieren in augustus.

Conclusie: we zien elkaar twee à drie  keer per jaar. En dat is voor mij prima. Ik ben nog nooit een oma-oma of moeder-moeder geweest zoals ik zoveel om me heen zie. En weet je waarom? Omdat ik dat niet kan. Ik heb het moeder- of omakloekschap niet in mijn aderen. Ik ben gewoon Liesbeth en sinds ik mezelf heb ontdekt mis ik zelden iemand in mijn leven. Waar ik ben, is mijn leven en wie in mijn omgeving vertoeft is voor honderd procent deel van mijn leven. Op dat moment. En iedere keer als we elkaar zien, pakken we het op waar we gebleven zijn. Bellen doen we zelden, appen heel soms. Tenzij er grote problemen zijn die reflectie behoeven. Dan luisteren we vooral naar elkaar. Iedere keer is het feest als we met elkaar kunnen lachen, eten, drinken, kaarten, huilen als nodig en serieus kletsen af en toe.

Voorheen was ik toch veelal gespannen als ik naar Nederland moest reizen van mezelf. Weerstand tot over mijn oren had ik tegen de volle vliegvelden, de volgestouwde vliegtuigen, de herrie in de grote stad, het logeren en het verkeer. En waarlijk, wat je denkt, verschijnt in je leven. Allemaal gedoe dat in je hoofd zit en volledig is verzonnen.

Dit jaar is totaal anders omdat ik al een tijd geleden het besluit had genomen om achterover te leunen bij alles. Ik bedoel innerlijk achteroverleunen. Ik kan je verzekeren dat er dan mooie dingen gebeuren.

• Ten eerste ben ik volledig present in alle situaties.

• Ten tweede zie ik alles voor wat het is.

• Ten derde borrelt het bij mij van binnen van de creativiteit en plezier.

Geen enkel probleem (die verzinnen we toch altijd zelf) in mijn omgeving.

Dat vind ik zo’n mooie metafoor: innerlijk achteroverleunen. Ik las dat woord bij Mijn-loslaat-experiment van @birgittaklompenhouwer op Substack. Lees zelf maar haar mooie artikel. Ik vind dat een prachtige verbeelding voor het aanwezig zijn waar je bent en beschouwen. Van jezelf en van je omgeving.

Dus logeer ik met plezier in de kamer van mijn negentienjarige kleindochter, ontmoet anderen met een open hart, lunch met de vader van mijn of beter gezegd onze kinderen en zijn vrouw en heb ik Hollandse kroketten gegeten en zijn we weer op de hoogte van allerlei wel en wee, ik speel Beverbende (een geweldig grappig kaartspel) met kleinzoon en Yatzee tot zelfs schaak aan toe (waar ik niets meer van weet en hij wel).

En nu gaan we heerlijk bij Bogor eten dat al eeuwig aan de Van Swietenstraat zit in het pand waar mijn tante Cor woonde toen ze uit Indië kwam en daar haar mode-atelier vestigde. Ik zie haar daar nog zitten waar nu de bar is.

Ik laat jullie weten of het lekkerrrrr was.